Η Ζέτα Δούκα, σε αυτήν την κουβέντα, προχωρά σε μια εξομολόγηση που αφορά στην ψυχή, το σώμα, την έλλειψη αγάπης που βίωσε ως παιδί και το κακό που έκανε στον εαυτό της, τόσο στο σώμα της όσο και στο μέσα της, βαδίζοντας στους σκοτεινούς δρόμους των Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής. Στα 15 της μπήκε στον λαβύρινθο των συγκεκριμένων εθισμών και βγήκε στα 26. Μετά από ένα βίαιο βουλιμικό επεισόδιο αποφάσισε πως θα τραβήξει την πρίζα σε αυτό που βίωνε. 

Στα 40 της, μπόρεσε πλήρως να απολαύσει το φαγητό της, ενώ σήμερα έχοντας περάσει και ξεπεράσει τις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής, αναγνωρίζει πως όλα τα πράγματα χρειάζονται το χρόνο τους για να μπορέσουν να γίνουν κομμάτι του παρελθόντος. Μιλά με υπερηφάνεια για το δεύτερο «παιδί» της, το Κέντρο Ημέρας «ΑΝΑΣΑ» που φυσικά στόχο έχει να προλάβει κάθε άτομο που νοσεί από Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής προτού να είναι πολύ αργά.