Η Βαλέρια μεγάλωσε μέσα σε πολλά στερεοτυπικά κουτάκια. Χωρίς να μπορεί να προσάψει με σαφήνεια ευθύνες στους γονείς της, αναγνώρισε μεγαλώνοντας πως όλοι κάνουν λάθη, άθελά τους και αποφάσισε να κοιτάξει το μέσα της στην ηλικία των 40 της ετών, διότι ένιωθε κενή. 

Ενώ βίωσε μια πολύ όμορφη εγκυμοσύνη, μετά τη γέννηση του γιού της, βίωσε μια πολύ σκοτεινή περίοδο, εκείνη της επιλόχειου κατάθλιψης όπου κανείς δεν μπορούσε να την καταλάβει, ούτε το επέτρεπε η ίδια. Δεν επέτρεψε ούτε να φανεί και δεν ζήτησε και βοήθεια. 

Ο πατέρας του παιδιού της σήκωσε τα χέρια ψηλά όταν γεννήθηκε το μωρό, λάθος που παραδέχτηκε μετέπειτα στην ίδια. Ήταν μια πολύ σωστή μητέρα, όπως εξομολογείται η ίδια χωρίς όμως να αντλεί χαρά από αυτό κατά τη διάρκεια της επιλόχειου κατάθλιψης και μάλιστα αυτό το τραυματικό βίωμα ήθελε να το «διορθώσει», με την επιθυμία να φέρει στον κόσμο και άλλα παιδιά, πράγμα το οποίο δεν έγινε διότι με τον τωρινό της σύντροφο, ναι μεν υπήρχε η πρόθεση αλλά δεν θέλησε να μπει σε διαδικασία εξωσωματικών και δεδομένης της ηλικίας της δεν ήθελε να ρισκάρει στο να δημιουργήσει θέμα υγείας στο μελλοντικό της παιδί, ή στην ίδια.