W artykule pt. "Chorzy na samotność", napisanego przez Jagodę Bzowy, czytam, że co trzeci dorosły obywatel USA uważa, że nie ma żadnej bliskiej osoby. O podobnych odczuciach mówią mieszkańcy Wielkiej Brytanii. W Unii Europejskiej to Szwecja wskazywana jest jako kraj, w którym samotność jest najdotkliwsza – co drugi dorosły Szwed żyje sam, a co czwarty umiera w samotności. W Polsce co czwarte gospodarstwo domowe jest jednoosobowe, a z prognoz demograficznych i statystycznych wynika, że za piętnaście lat nawet co trzecie gospodarstwo będzie prowadzone w pojedynkę.

Co ciekawe, to wśród młodych dorosłych występuje największy odsetek osób zmagających się z poczuciem samotności. Co jako społeczeństwo robimy źle?

Postanowiłam o to zapytać Aleksandrę Piejkę–badaczkę w Pracowni Neuronauki Społecznej Instytutu Psychologii Polskiej Akademii Nauk, stypendystkę START (Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej) i Instytutu Maxa Plancka w Lipsku, laureatkę Stypendium Prezesa PAN za wybitne osiągnięcia i członkinię rady fundacji Można Zwariować. Obecnie kończy swój doktorat, w ramach którego bada poznawcze i psychofizjologiczne zmiany związane z poczuciem samotności, zarówno w laboratorium, jak i w prawdziwym życiu.

Odcinek dostępny na Spotify, Apple Podcast, Google Podcast, YouTube.

Gościni: Aleksandra Piejka

Montaż odcinka: Piotr Brzozowski

Nagranie: Studio Plac

Jingiel: Łukasz Sobolewski

Okładka: Mara