O tym, jakim był pisarzem, ale też jakim był rysownikiem i twórcą budzących ciekawość grafik, o tym, czy biografka musi lubić swoją postać i czy opisywany bohater może zniechęcić, czy wręcz wywołać obrzydzenie rozmawiam z Anną Kaszubą-Dębską, autorką nowej biografii Brunona Szulca „Bruno. Epoka genialna”. 

Partnerem tego odcinka jest Wydawnictw Znak, wydawca biografii Schulza.

Oto fragment rozmowy:

- Myślę, że teraz przyszedł czas, że można więcej opowiedzieć o Schulzu – mówi Anna Kaszuba-Dębska. - Jako kobieta pomyślałam, o tym, jaką rolę pełniła matka. Kim była postać matki, którą do tej pory traktowano w publikacjach nieco po macoszemu. A już zupełnie pomijano postać siostry. To nie jest taka siostra z którą mały Brunio się bawił. To jest siostra niemal dwadzieścia lat starsza. Więc można powiedzieć, że jest to jak gdyby jego druga, obok matki opiekunka. I postanowiłam te dwie postacie, matki i siostry, wyłonić z ciemności, niepamięci i trochę więcej o nich opowiedzieć. Bo wydaje mi się, że matka jest tą postacią, która potrafiła Bruna trzymać w pionie. Potem tę rolę przejął brat Izydor. (…) Jeśli weźmiemy pod uwagę motyw fetyszystyczny czy masochistyczny w twórczości Schulza, to wydaje mi się też, że postać Adeli może mieć coś z postaci siostry. Ponieważ w jednym z artykułów pisanych przez psychiatrę Węgrockiego Schulz dopisuje, że w jego procesie kształtowania się wrazliwosci psychicznej i różnych upodobań, siostra miała duże znaczenie.