Zbigniew Namysłowski „Winobranie” (1973) to przełomowe dzieło w historii polskiego jazzu, mistrzowsko łączące tradycyjne wpływy ludowe z awangardowym eksperymentowaniem. W czasach, gdy jazz za Żelazną Kurtyną funkcjonował pod politycznymi ograniczeniami, Namysłowski stworzył album, który przemycał radykalną innowację poprzez wplecenie polskich melodii kujawiaka, bałkańskich rytmów w skomplikowanych metrach, takich jak 11/8, oraz elementów indyjskiej ragi – wszystko to przy zachowaniu radosnej energii jazzowej improwizacji. Przełomowe zastosowanie elektrycznej wiolonczeli z efektami wah-wah i rockowej fusion stworzyło psychodeliczną hybrydę folk-jazzu, jakiej nie było w ówczesnym jazzie. Wydany w 1973 roku jako 33 część reżymowej serii „Polish Jazz” album, „Winobranie” stało się subtelnym aktem kulturowego oporu, wykorzystując tradycje ludowe zarówno jako fundament muzyczny, jak i zaszyfrowany komentarz. Sam Namysłowski przyznał, że początkowo kwintet „udawał”, że gra free jazz, aż do momentu, gdy utwory na albumie naturalnie nauczyły ich poruszania się w tej wymagającej stylistyce. Rezultatem było dzieło, które brzmiało jednocześnie archaicznie i futurystycznie – zakorzenione w słowiańskim dziedzictwie muzycznym, ale jednocześnie przesuwające granice jazzu poprzez elektryczne instrumentarium i globalne wpływy. Z biegiem lat album zdobył uznanie jako jedno z największych osiągnięć polskiego jazzu, stojąc obok „Astigmatic” Krzysztofa Komedy jako nie tylko wpływowy, lecz wciąż unikalny głos w muzyce.