Antje Oosterkamp werkt al twaalf jaar in Bangladesh, ze neemt ons mee in haar ervaringen als enig chirurg in het ziekenhuis en als buitenlandse vrouw in een strikt moslimland. Ze vertelt over de schrijnende armoede en de verschillen tussen publieke en private zorg. ‘In een overheidsziekenhuis moet de echtgenoot van een zwangere vrouw eerst met een lijstje naar de winkel aan de overkant om medicijnen en verbandmaterialen te kopen voordat de keizersnede wordt uitgevoerd.’ Antje beschrijft hoe stijgende welvaart leidt tot een toename in welvaartsziekten. ‘Mensen die het zich kunnen veroorloven laten zich vervoeren in riksja’s.’ Antje en haar team staan regionaal bekend om hun fistelprogramma. Ze benadrukt de negatieve impact van fistels aan de vrouwelijke geslachtsorganen op de kwaliteit van leven. Antje krijgt voor haar dankbare werk, dat ze zelf ziet als roeping, geen salaris. Zij leeft van giften van familie, vrienden en kerken.