Czy kino XXI wieku to wciąż sztuka, czy już polityczny manifest? W tym odcinku przyglądam się filmom, które nie tylko opowiadają historie, ale także wchodzą w spór ze statusem quo. Od Zielonej granicy i Nie patrz w górę, po Politykę Patryka Vegi – zastanawiam się, jak twórcy wykorzystują ekran do ujawniania ideologii, kreowania konfliktu i prowokowania widza. W rozmowie sięgam po typologię Ewy Mazierskiej, badania Kamila Minknera i tezę, że polityka to przede wszystkim przemoc symboliczna.
🎬 W odcinku:
• Kino polityczne XXI wieku – jak je definiować i klasyfikować?
• Przykłady filmów, które wprost i pośrednio komentują politykę (Zielona granica, Wybraniec, Pan Nikt kontra Putin, Nie patrz w górę, Polityka).
• Kryzys epistemologiczny – AI, deepfake, utrata zaufania do obrazu i dokumentu.
• Wymuszona różnorodność – inkluzywność czy „wokeness”?
• Jak kino obnaża władzę poprzez jawność przekazu ideologicznego.
💡 Dowiesz się:
• Jak współczesne filmy kwestionują oficjalne narracje polityczne.
• W jaki sposób kino staje się narzędziem symbolicznej przemocy.
• Dlaczego dziś trudniej niż kiedykolwiek odróżnić fikcję od prawdy.
• Jak kultura filmowa odzwierciedla globalne konflikty i lokalne napięcia.
To odcinek, który łączy analizę filmoznawczą, kulturoznawczą i politologiczną – i pokazuje, że w XXI wieku nie ma kina apolitycznego.
👇 Obserwuj & Bądźmy w kontakcie! 👇
Instagram: olej.w.glowie