Bu bölümde, coşkunun ilişkilerde nasıl kaplayıcı bir hâle gelebildiğini; özellikle ebeveynlikte, partnerlikte ve dostluklarda başkasına alan açmanın ne anlama geldiğini konuşuyorum.

Kendi deneyimlerim üzerinden, “görünmek” arzusunun bazen “görmekten” nasıl uzaklaştırdığını fark ettim.
Henri Matisse’in bir sözü eşliğinde, görünmez olmanın gölgesi değil, bazen bir sevme biçimi olabileceğini sorguluyorum.

“Coşkumun kapladığı alanda sevdiklerime ne kadar yer bırakıyorum?”
Belki bu bölüm, senin de kendine sorman gereken bir soruya dönüşür.