บทความนี้กล่าวถึงความเหงาว่าเป็นมากกว่าแค่การไม่มีคนรอบตัว แต่เป็นภาวะที่ขาดการเชื่อมโยงกับตัวตนภายใน ซึ่งอาจเกิดขึ้นได้แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ความเหงาไม่ใช่โรค แต่เป็นเหมือนกระจกสะท้อนความจริงในตัวเอง เป็นโอกาสให้เราได้ตั้งคำถามกับชีวิตและเรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเอง บทความแนะนำให้ใช้ความเหงาเป็นพลังสร้างสรรค์แทนที่จะหลีกหนี โดยการหยุดพยายามเบี่ยงเบนตัวเอง หันมาฟังเสียงหัวใจ และใช้เวลากับคำถามสำคัญเกี่ยวกับตัวตน ท้ายที่สุด การอยู่กับตัวเองให้เป็นคือรากฐานความมั่นคงและอิสรภาพที่แท้จริง ซึ่งนำไปสู่ความสามารถในการเลือกความสัมพันธ์ที่เหมาะสม ไม่ใช่แค่หาใครมาเติมเต็มความว่างเปล่า

บทความอ้างอิง

https://www.blockdit.com/posts/6845876a060c7ef1aa3318a3