Co ma wspólnego szwedzki feminista z mężczyznami z osławionej, „ciemnej” manosfery? Hampus Linder, reżyser i bohater filmu „Confessions of a Swedish Man” odkrył, że zaskakująco sporo. Z uczestnikami obozów dla “prawdziwych” mężczyzn w duńskiej Jutlandii dzieli go wiele, ale łączy brak bliskiej relacji z ojcem, problemy z rozpoznawaniem własnych emocji, trudności z patrzeniem (długotrwałym) innym mężczyznom w oczy, nie wspominając już o kłopotach z przytulaniem się do nich. Podobnie jak oni ma też problemy z gniewem, choć mężczyźni na obozie próbują niczym Wikingowie do wyrażania gniewu powrócić, a Hampus się gniewu strasznie wstydzi. Rozumie też, że jego złość jest zazwyczaj podszyta smutkiem, do którego, jak wielu innych mężczyzn, nie umie się przed samym sobą przyznać.

Profesor Katarzyna Wojnicka, autorka „Mężczyznologii” opowiada w wywiadzie dla Polityki, że męska niezdolność bycia w kontakcie ze sobą ma daleko idące konsekwencje: mężczyźni żyją krócej niż kobiety, bo zdrowie fizyczne zależy także od emocjonalnego dobrostanu, a mężczyźni nie są z emocjami w kontakcie. Co z tym zrobić?

Ciekawe jest, że mężczyźni wiele uczą się o świecie emocji, kiedy są angażującymi się w opiekę nad małymi dziećmi, czułymi ojcami. Współcześni Szwedzi tacy są, mówią już dzieciom, że je kochają, choć nie robili tego ich ojcowie. Nie zmienia to faktu, że Szwecja jest zarówno krajem otwartości i tolerancji, jak i bardzo silnie tłumionych emocji oraz  uwewnętrznionego konformizmu. Jest też krajem na wiele sposobów surowo protestanckim, choć zarazem zsekularyzowanym. Fascynująco opowiada o tym antologia esejów „Avvikare i Sverige” (Odmieńcy w Szwecji) pod redakcją Katariny Barrling.

Wygląda na to, że społeczeństwo szwedzkie marzy o byciu jak niezalażną Pippi Långstrump ale składa się z posłusznych Tommich i Annik. Fascynująco robi się jednak, kiedy Szwedzi zaczynają otwarcie krytykować swojego wewnętrznego cenzora i hipokrytę. Posłuchacie więc też o szwedzkim samobiczowaniu oraz o tym, że emocjonalna nagość w skandynawskiej literaturze i filmie bierze się być może z radykalnego buntu przeciw wyjątkowo silnie uwewnętrznionym normom. Michael Foucalt studiował kilka lat w Szwecji, w latach ‘50 i tak go wykończyło „zimne państwo opiekuńcze” , w którym jak twierdził, człowiek jest tylko pionkiem posłusznym prawu, sztywnym wzorcom i formom, że wpłynęło to na jego teksty o tym, jak nowoczesne społeczeństwa kontrolują jednostki.

Czyli może jest tak, że najciekawsze rzeczy w myśli oraz kulturze rodzą się w krajach nieco neurotycznych? Polski przykład to chyba potwierdza!A poza tym: dlaczego warto czasem postawić na radykalny odpoczynek.