Patrzymy na decyzje życiowe głównie w kontekście „zysków i strat”. Samo przeżywanie życia nie jest dla nas korzyścią, ważniejsze jest to co ono może nam dać albo co może odebrać. I takie podejście jest źródłem permanentnego lęku, żeby się tylko udało. Żeby nie stracić a tylko zyskać. Przez to boimy się doświadczać życia, nadmiernie je kontrolujemy. Myślenie w kategoriach inwestycyjnych paradoksalnie zamyka nas na jego pełne bogactwo.