Welkom bij deze opname van de stilte-meditatie tijdens het landelijke stilte-uur op de dag van de stilte. Op deze dag, 26 oktober 2026, bestaat De dag van de stilte 15 jaar. De eerste dag van de stilte was in 2010.
Tijdens de opname lees ik de slogan van de landelijke dag van de stilte voor:
Stilte is van niemand en van ons allen.
Stilte verbindt ons met elkaar, met de aarde
en met onszelf: ongeacht cultuur, religie of politieke overtuiging.
Ook lees ik een quote voor uit het boekje ' Stilte zijn' van Maaike Dijkstra;
In stilte
kan eenheid zich tonen.
Het boekje wordt door de organisatie van De dag van de stilte en Samsarabooks aan de winnaar van de schrijfactie uitgereikt.
~~~
Een persoonlijke noot.
De meditatie was een uitdaging voor me, omdat bij de start een kleine innerlijke storm opstak. Voor het eerst gaf ik een livestream op YouTube en vanaf het moment dat ik dat aanklikte kon ik het scherm niet meer bedienen. Ik kon de mensen die nog wilde binnenkomen niet binnenlaten en ik kon niet op opnemen klikken enzovoort. Arghh!
Om te kijken of in iedere geval de live-stream werkte deed ik een seconde mijn telefoon aan Ên âĻ werd in die seconde gebeld. đđ
Ik voelde in mijn buik dat er wat met mijn ouders aan de hand was, maar voelde ook dat ik niet op moest nemen.
Ik had de dag ervoor het zelfonderzoek Vragen naar Vrijheid gedaan op het thema zorgen hebben over mijn ouders. Ik voelde namelijk al een poos dat er een verstrikking in mij zat op dit thema. Een verstrikking waarin zoveel kinderen terecht komen. Voor je ouders gaan dragen wat eigenlijk niet aan jou is om te dragen. Ik zal nu niet ingaan op de hele psychologie daarachter. Maar dit is iets wat fijn is om te ontwarren. Voor ieder! Liefde kan dan weer vrijuit stromen. Het klopt weer. En praktisch iemand bijstaan en helpen is dan vrij en ongedwongen.
Dit telefoontje hoorde erbij. Ik voelde hoe het een uitnodiging was om de helende uitspraak van de dag ervoor te belichamen. Ik ben vrij en ik hoef alleen te leven wat er is. De rest is een verhaal.
Ik deed de telefoon weer uit en startte een aantal minuten later dan gepland de meditatie. Dat is de meditatie zoals je die hier kunt beluisteren. En hoe gaaf, magic: ik kon het scherm weer bedienen en op de opname knop drukken. Helaas kon ik de mensen die nog binnen wilden komen na elf uur niet binnenlaten.
En juist de imperfecte perfectie licht in de meditatie op. Dit is het leven immers. Het leven loopt zoals het loopt, of we ons daar nu tegen verzetten of erin meegeven.
Later, na de meditatie, beluisterde ik mijn voicemail. Het was een ambulancebroeder. Mijn vader was onwel geworden. Toen ik geschrokken terugbelde bleek dat alles in orde was. Het was een storm in een glas water geweest.
Als ik om elf uur had opgenomen (wat ik vanuit de verstrikking wellicht had gedaan) had ik de meditatie niet kunnen geven en was ik naar mijn ouders toegegaan. Omdat het op dat moment een heftige storm leek. Ik had waarschijnlijk vergelijkbare stress ervaren als in juni, toen ik ook gebeld werd door een ambulance broeder met de mededeling dat mijn vader een herseninfarct had en met spoed opgenomen werd.
Nu landde alles in zachtheid, op zijn pootjes. Kon ik het landelijke stilte-uur begeleiden, en het stormpje in mij tegelijkertijd bedding geven en laten landen.
En dat wens ik jou ook toe bij kleine en grote stormen. Zodat de kracht en liefde van zijn je informeert en bijstaat.
Een fijne meditatie gewenst đđģ
