Η Έλενα Κρεμλίδου ανοίγει όλα της τα χαρτιά. Κάνει αναδρομή στην εποχή εκείνη που είχε ανάγκη να ντύνεται πιο γυναικεία, πιο θηλυκά για να εισπράττει αυτοπεποίθηση από τον ανδρικό πληθυσμό. Μιλά για την άτυπη προϋπόθεση των συναντήσεων εκτός Facebook, που όριζαν μαζί με τη συνάντηση να υπάρξει και ερωτική επαφή, για τις ημέρες εκείνες που τα οπίσθιά της ήταν το σήμα κατατεθέν της και πώς από εκείνον τον καιρό πέρασε στην άβαφη μορφή της, την πιο ανεπιτήδευτη, για την οποία επίσης δέχεται hate comments από τον κόσμο που την ακολουθεί και την παρακολουθεί. Μιλά για την ανάγκη της να «φαίνεται» λιγότερο, ούτως ώστε οι γυναίκες να μην τη «διαβάζουν» ως απειλή. Ανοίγει εκτενώς το κεφάλαιο του Revenge Porn, μοιράζεται όλα της τα συναισθήματα και περνά ένα ηχηρό μήνυμα προς όλα τα θύματα εκδικητικής πορνογραφίας, πως ο φόβος δεν πρέπει να γίνεται οδηγός τέτοιων καταστάσεων αλλά μια μεθοδευμένη σειρά κινήσεων με στόχο τη δικαίωση αλλά και τον παραδειγματισμό.