“Civcivler Arasında Fısıltı”, duygusal farkındalıkla dolu sıcacık bir hikaye olarak, sevginin sınırlarla nasıl daha güzel olduğunu anlatır.

Civciv okulunda güneşli bir sabah, arkadaşlar kahkahalarla sarılırken Kongo biraz geride kalır. Kiki’nin ani sarılmaları ve tüyüne dokunuşu, Kongo’nun kalbinde minik bir kıvılcım yakar: Sıcak mı, can mı acıtıyor? Sessizce durur, ama içindeki sıcaklık büyür. Öğretmen fark eder ve sınıfı toplar: “Tüy Alanımız”ı çizer, izin istemenin ve “hayır” demenin önemini anlatır. Kongo’nun ışığı sakinleşir, Kiki öğrenir, rüzgâr fısıldar: Sevgi, izinle büyür. Akşam kümeste anneleriyle paylaşırlar: “Dur demek de sevgidir.”

Bu masal, annelere değerli bir mesaj verir: Çocuklarımıza duygusal sınırlarını korumayı öğretmek, onların kalplerini güvende tutar. Ani dokunuşların yarattığı kıvılcımları fark etmek, “hayır” demeyi cesaretlendirmek, gerçek sevgiyi güçlendirir. Her çocuğun ışığı farklı parlar – izinle, saygıyla.

Sabah kuş sesleriyle uyanan Ata, pencereden süzülen kırmızı-beyaz bayrakları görür ve merakla sorar: “Anne, neden her yerde bayrak var?” Annesi gülümseyerek yanına oturur ve eskiden gökyüzünün gri olduğu, seslerin kısıldığı günlerden bahseder. Ta ki Mustafa Kemal’in kalbinde bir kıvılcım parlayana kadar... O kıvılcım, karanlığı aydınlatır, okullar açar, yollar yapar ve herkese sesini duyurma fırsatı verir. Cumhuriyet, işte bu ışığın adıdır: Her çocuğun rengarenk bahçede özgürce büyüdüğü bir ülke. Ata, bayrakların rüzgârda dansını izlerken kalbinde o kıvılcımı hisseder ve anlar: Biz, Atatürk’ün sevgisinden doğan renkleriz.

Küçük Ata bir sabah kuş sesleriyle uyanır ve merakla sorar: “Anne, neden adım Ata?”

Annesi gülümseyerek pencereye işaret eder, dışarıdaki çocukları izler ve ona Mustafa Kemal Atatürk’ün çocukluğunu anlatmaya başlar. Bir zamanlar Selanik’te küçük bir evde yaşayan Mustafa, annesi Zübeyde Hanım’dan sevgiyi, babası Ali Rıza Efendi’den cesareti öğrenir. Okulda düşünmeyi, okumayı seven Mustafa Kemal, içindeki minik kıvılcımı büyütür ve büyüyünce herkesi aydınlatan bir güneş olur.

Ata, bu hikayeyi dinlerken kalbindeki ışığın parladığını hisseder.

Adı, Atatürk’ten gelen bir parça sevgidir.

Civciv okulunda rengarenk boyalarla dolu bir masa vardır. Kongo, kendi tüyünü boyarken renkleri karıştırır ve farkında olmadan yepyeni bir renk keşfeder: “Cesaret Moru.” Önce kalbi hızla atar, içindeki minik kelebek endişeyle kanat çırpar. Ama sonra nefes alır, sakinleşir ve öğretmeninin sözleriyle anlar: bazen yanlışlar, yepyeni yolların kapısını açar.

Bu masal, deneyerek öğrenmenin, hata yapmanın doğal ve değerli bir parçası olduğunu anlatır. Yanlış yapma kaygısının, çocukların öğrenme cesaretine dönüşebileceğini sade ve renkli bir dille gösterir.

Annelere ise küçük bir hatırlatma yapar: çocukların karıştırdığı renkler, aslında hayatın en güzel keşiflerine dönüşür. Biraz cesaret, biraz nefes ve sevgiyle... onların moru hep parlayacaktır.

“Tüyüm Uçarsa Anne”, ayrılığın endişesini sevgiyle saran, kalpten kalbe uzanan bir bağlılık hikayesi.

Sabahın ilk ışıklarıyla uyanan iki yavru civciv, Didik Bango ve Kongo’nun hikayesidir bu. Kongo o sabah biraz farklı hisseder; karnında bir taş vardır. Annesi ona minik bir tüy verir: “Bu tüy seni bana bağlar” der. Kongo okula giderken rüzgârla konuşur, ilk oyunlarını oynarken o tüy cebinden uçar. Bir an korkar, ama sonra fark eder ki, annesi onu hep kalbinde hissediyor.

Bu masal, anneler için bir hatırlatmadır:Çocuklar büyür, kanat çırpar ve kendi yollarına giderler. Ama anne sevgisi, rüzgâr gibi görünmez bir bağla onları hep sarar.