Kiedy to Spike Lee nieco za szybko ogłosił „Titane” zwycięzcą Festiwalu w Cannes cały filmowy świat zwrócił ponownie oczy na nowy francuski ekstremizm i Julię Ducournau. Zanim na ekranach kin pojawili się razem Vincent Lindon i Agathe Rousselle mogliśmy oglądać wcześniejsze filmy Julii Ducournau. Jeden pamiętany nieco bardziej, reszta zdecydowanie mniej. W tej audycji nieco dokładniej pochylimy się nad całą twórczością Julii Ducournau oraz kontekstami, które pomogą pełniej cieszyć się z jej filmów.

Wstęp – 0:00 – 1:20

Kim jest Julia Ducournau? – 1:21 – 4:22

Nowy Francuski Ekstremizm – 4:23 – 14:28

Body Horror – 14:29 – 18:04

Powiązania między filmami – 18:05 – 19:48

Junior (2011, reż. Julia Ducournau) – 19:49 – 25:21

Mange (2012, reż. Julia Ducournau) – 25:22 – 31:37

Wykorzystane materiały oraz teksty, do których warto zajrzeć:

1. Jakub Armata, Julia Ducournau: „Na miłość nie ma dobrych słów”. Rozmowa z reżyserką Titane. - Wywiad z Julią Ducournau dla „Przekroju”. https://przekroj.pl/kultura/rozmowa-z-laureatka-zlotej-palmy-rezyserka-julie-ducournau-jakub-armata

2. Philip Brophy, Horrality – The Textuality of the Contemporary Horror Films, “Art & Text” 1983 - http://www.philipbrophy.com/projects/chapters/horrality/chapter.html

3. James Quandt, Flesh & blood: sex and violence in recent French Cinema https://web.archive.org/web/20080429123646/http://findarticles.com/p/articles/mi_m0268/is_6_42/ai_113389507/pg_2

4. Gerard Talon, Niepokoje ludzi w społeczeństwie, “Film na Świecie” 1987, nr 4 (236).

5. Krzysztof Loska, Salò, czyli estetyka potworności, w: Pasolini: tak pięknie jest śnić, red. Andrzej Pitrus, Rabid, Kraków 2002.

Wspomniane filmy (je też warto obejrzeć!):

1. Junior, reż. Julia Ducournau, 2011

2. Mange, reż. Julia Ducournau, 2012

3. Mięso (Grave), reż. Julia Ducournau, 2016

4. Titane, reż. Julia Ducournau, 2021

5. Crash: Niebezpieczna prędkość (Crash), reż. David Cronenberg, 1996

6. Dwadzieścia dziewięć palm (Twentynine Palms), reż. Bruno Dumont, 2003

7. Głęboka czerwień (Profondo Rosso) reż. Dario Argento, 1975