İlk insan topluluklarında anlam arayışı, temelde varoluşsal sorulara, çevresel olaylara ve insanlığın kökenine dair meraklara yanıt bulma çabasıyla ortaya çıkmıştır. Bu dönemde, insanlar çeşitli mitolojik, dini ve sembolik ifadelerle anlam katmanları oluşturmuşlardır. Ancak, bu süreç bilimsel bir doğruluktan ziyade, çevresel faktörlerle mücadele etme ve hayatta kalma stratejilerini içerdiği için tamamen güdüseldi. Doğanın ve çevresel olayların anlamını kavramak için mitolojik hikayeler geliştiren ilk insanlar doğa olaylarını bile gizemli ve kutsal olarak algılamıştır. Güneşin doğup batması, mevsimlerin değişimi gibi doğa olaylarına anlam yükleyerek, insanlar evrenle olan ilişkilerini anlamlandırmaya çalışmışlardır. Bununla da tatmin olmayanlar anlam arayışlarını ritüeller ve semboller aracılığıyla da ifade etmişlerdir. Danslar, şarkılar, ayinler ve dini törenler, topluluk üyelerini bir araya getirip, ortak bir anlamı paylaşma amacını taşımıştır. Bu ritüeller, insanların çevreleriyle etkileşim kurarak ve birbirleriyle bağlantı kurarak anlam bulma süreçlerini desteklemiştir. Şimdi bu anlam arayışında ölümün yerine değinelim... Ölüm ilk insanlar içinde bilinmezlikti. Bu bilinmezlik karanlığı ifade ettiği için insanlar korkularıyla baş etmek zorunda kaldılar. Bu da beraberinde öteki dünya inancını ortaya çıkardı. Ölümden sonra yaşam olduğuna inanmak pek çok kültürde varoluşsal soruların yanıtlanmasına yardımcı olmuştur. Mezar ritüelleri ve ölümden sonraki yaşam inançları, topluluklar arasında ortak bir anlam ve bağ kurmada önemli rol oynamıştır.