Szukasz terapii indywidualnej online z psychoterapeutą specjalizującym się w trudnościach Osób DDA/DDD? - napisz do nas https://gabinet-terapii.pl/kontakt/

https://wewnatrz-relacji.pl/courses/moja-doroslosc-bez-wstydu-i-winy-pakiet-basic/https://wewnatrz-relacji.pl/courses/od-skrzywdzonego-dziecka-do-zdrowego-doroslego-kurs-online/Dotychczasowe już dostępne kursy online do pracy własnej

Dziś zapraszam na pytanie od Pani Kasi:

(...) Mam silną potrzebę bycia blisko z mężczyzną nie potrafiąc jednocześnie odróżnić, myląc fizyczne pożądanie, namiętność z uczuciem zakochania. . Bardzo kręcę nosem przy wyborze faceta, jestem ultra wymagająca a jak już ktoś mi się spodoba to zakochuję się bardzo szybko i głęboko. W ostatnią relację weszłam korespondencyjnie- z mężczyzną ze Śląska, któremu nie układało się w małżeństwie i ze zdiagnozowaną depresją. Zanim się spotkaliśmy pierwszy raz ja już wpadłam po uszy i poszlismy do łożka na pierwszym spotkaniu. Z roczną przerwą z powodu jego wyrzutów sumienia i propozycji zmiany charakteru relacji z romantyczno-erotycznej na przyjacielską i mojej decyzji o defintywnym końcu tej znajomości, po której to ja ponownie nawiązałam kontakt trawało to 3 lata. W międzyczasie kiedy nie mieliśmy kontaktu odszedł od żony a ja odczytałam to jako zielone światło dla nas. Tak jak poprzednio wspierałam go, obsypywałam komplementami, robiłam prezenty bez okazji, zapraszałam na koncerty, płaciłam za obiady lub kolacje, bo przecież jego przyszła była żona jest bezwzględna i musi ją spłacić. Dużo też się śmialiśmy, a ja lubiłam jak on się śmiał. Spotykaliśmy się średnio raz w miesiącu natomiast codziennie pisaliśmy, bo ja nie dopuszczałam do ciszy pomiędzy nami. Wydawało mi się, że będąc w ciągłym kontakcie coś buduję i wypełniam przestrzeń aby zabraklo miejsca dla kogoś innego. Pomyliłam się- nie było w tym wzajemności, była natomiast od roku inna kobieta, równoległa, bliźniacza relacja. Dowiedziałam się o tym 4 miesiące temu i ekspodowałam z wkurwienia a teraz mam poczucie straty choć dawno mnie nikt tak mocno nie zranił. Nadal uważam go za wartościowego. Czasami oczywiście myślę o tym aby odnowić tę znajomość. Zaczepić go. Powstrzymuje mnie to, co napisał, że jest na mnie wściekły, że nigdy już nie będzie mi ufał, zawsze będzie mnie podejrzewał, bo kryłam się z tym, że jestem w nim zakochana gdy o to pytał. Nie mówiłam wprost z obawy, że jak się przynam do tego, to relacja się skończy, że on się wycofa, bo tak się umawialiśmy, na coś w rodzaju FwB bez nazywania tego w ten sposób. To miała być luźna relacja bez zobowiązań a ja się zaangażowałam. Byłam przekonana, że nasze połączenie jest na podobnym poziomie wrażliwości. Moim kompasem była nadzieja, że jednak go rozkocham w sobie. A moja potrzeba bliskości była silniejsza niż strach przed odrzuceniem. Powiedziałam dopiero o moich uczuciach gdy on przyznał się, że jest jeszcze ktoś inny. Moje doświadczenia, mój schemat pokazuje że mam słabosć do starszych ode mnie, emocjonalnie niedostępnych mężczyzn z najwyższej pólki, przeżywającymi jakieś trudności tak abym mogła im pomóc, zadbać, zaopiekować się, być potrzebną, zauważoną, docenioną, dźwigać z nimi ich ciężary i pokazać że ze mną jednak świat może być piękny, że jesteśmy w tym razem tylko po to aby zasłużyć na niego i zdobyć uznanie. Do niedawna jeszcze myślałam, że tylko mężczyzna może usensownić moje życie, wypełnić pustkę, zredukować deficyty i choć wiem, że to niemożliwe, to z jakiegoś niewiadomego mi powodu nadal szukam. Ja już nie chcę się już bać, że ktoś mnie znowu odrzuci, zostawi, że wybierze inną kobietę, nie chcę się dostrajać, nie wyrażać swoich potrzeb tylko po to aby utrzymać relację z kimś w moim przekonaniu wyjątkowym. Jak odpuszczać bez poczucia straty i rany odrzucenia gdy przy tym szwedzkim stole nie serwują wzajemności?