نمیدانم سکوت در گستره ی این جهانِ پهناور چه معنایی دارد! امّا می دانم همه به یک اندازه تجربه اش نمی کنند... درختِ آزاد خانه ی مادربزرگ پُر میشود از هیاهویِ برگ ها... امّا درختِ کناری درختِ سبزِ سرو، گویی در سکوتی ابدیست... نمیدانم سکوتش به چه معناست؟! اما این را به خوبی میدانم در هر سکوتی معنایی هست... شاید برگ‌هایش به واسطه بی ثمر بودن سکوت می کنند... آری سروِ بلندِ خانه ی مادربزرگ ثمر نمیدهد! گل هایی از جنس بهار ندارد... شیرینی میوه هایش لبخند به لب های کسی نمی آورد... اما این درخت، تنها درختِ همیشه سبزِ حیاط است... شاید هم برگ ها به واسطه سایه ی همیشگی اش محکوم به سکوت هستند... سکوتی اجباری! اَمان از سکوت های اجباری... اَمان از برگ های محکوم... |مریم اسدی|