In deze aflevering lees ik de boze brief aan je voor die ik schreef aan mijn ziekte. Donkere woorden die eruit knallen. Heel ongemakkelijk, maar het móest. Omdat ze er net zo bij horen als de mooiere.
“Hallo MS.
Zo, daar zitten we dan. En gadverdamme wat vind ik ‘t moeilijk. Ik kan je amper aankijken.
Toch doe ik het, dwing ik mezelf om je eens goed te bekijken. Elk stukje van jou. Hoe lastig en lelijk ook, het moet. Want ik wil verder en dat kan niet als ik dit niet doe. Zit je lekker? Ik hoop van niet.
Ik heb dit moment lang voor me uitgeschoven, weet je dat? Ik maakte mezelf wijs dat het niet nodig was. Want ik leef toch al met je? Ik heb je toch al met veel vallen en opstaan aanvaard? Ik leer toch van je? Kijk toch vooral naar wat je me allemaal voor moois brengt aan wijsheden en inzichten? Ben toch al dankbaar voor de enorme persoonlijke groei die ik doormaak nadat ik jou kreeg?
Waarom zou ik dan met je om de tafel moeten? Waarom zou ik in hemelsnaam nóg meer energie aan je verspillen dan je me al kost?
Omdat de woede eruit moet. De boosheid en het verdriet eronder die ik voel om wat je me hebt afgenomen. Die houden me zwaar en zetten me vast, in de kramp en ik wil los, ik wil vliegen en stromen.”
[Sidenotes]
🙋🏼♀️ Heb je 'n vraag? Leuk! Je vindt me op Instagram
📗 Bestel hier mijn boek Ik heb me lief. Hoe ik mijn eigen reddingsboei werd