Ik geloof dat het antwoord hierop overgave is. En ik ben er enorm trots op dat ik dat inmiddels kan en doe.
Het eerlijke antwoord is ook dat het me soms best wat tijd kost voor ik me overgeef als MS klachten en/of rouw opspelen. Omdat het niet uitkomt. Omdat ik het niet wil en vind dat ik nog wel even kan doorgaan.
Ik negeer dan de signalen van mijn lichaam en vlucht in eindeloos wandelen, het huis poetsen en opruimen en spullen weggooien. Probeer daarmee externe rust te creëren tegenover de chaos in mijn hoofd.
Tot mijn lijf steeds luider aangeeft dat het er écht klaar mee is. En als ik me dan overgeef, ontstaat er daarna altijd interne rust.
Misschien niet de meest handige aanpak, nee. Wel menselijk. Vind het echt een lastige dans soms.
Tine van Ingelgem omschrijft dat mooi in haar boek Levend verlies: 'Leven met een chronische ziekte betekent continu bewegen tussen ontkenning, verzet, acceptatie, tussen wilskracht, strijd en overgave.'
En het gaat niet alleen over mij. Ook voor mijn man Frits is dit (de grilligheid en mijn gedrag) moeilijk.
[Sidenotes]
🙋🏼♀️ Heb je 'n vraag? Leuk! Je vindt me op Instagram
📗 Bestel hier mijn boek Ik heb me lief. Hoe ik mijn eigen reddingsboei werd
