Karşılıksız bekleyişin prangaları dahi eskietecek kadar yoğun bir özlemi Ahmed Arif şu satırlarla dile getiriyor:

Seni, anlatabilmek seni. 

İyi çocuklara, kahramanlara. 

Seni anlatabilmek seni, 

Namussuza, halden bilmeze, 

Kahpe yalana.  

Ard-arda kaç zemheri, 

Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu. 

Dışarda gürül-gürül akan bir dünya... 

Bir ben uyumadım, Kaç leylim bahar, 

Hasretinden prangalar eskittim. 

Saçlarına kan gülleri takayım,

 Bir o yana Bir bu yana...  

Seni bağırabilsem seni, 

Dipsiz kuyulara, Akan yıldıza, 

Bir kibrit çöpüne varana, 

Okyanusun en ıssız dalgasına 

Düşmüş bir kibrit çöpüne.  

Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin, 

Yitirmiş öpücükleri, 

Payı yok, apansız inen akşamdan, 

Bir kadeh, bir cigara, dalıp gidene, 

Seni anlatabilsem seni... 

Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır 

Üşüyorum, kapama gözlerini... 

-Ahmed Arif