De oorlog escaleert. Amerika is niet langer meer neutraal na de Japanse verrassingsaanval eind 1941 op de Amerikaanse vloot. Blijdenstijn en Vaatstra volgen het wereldgebeuren op de voet en blijken ondanks de censuur en de propaganda verrassend goed op de hoogte. Hun grootse interesse gaat uit naar de ontwikkelingen rond Nederlands-Indie. Doelwit nummer 1 van de Japanners. 

Blijdenstijn acht het verstandig dat zijn Joodse bridgevriend niet langer meer aanschuift. Dat is met een pijnlijk gesprek duidelijk gemaakt. Als een niet-Joodse vervanger is gevonden, noteert hij: ‘C’est la vie’, het leven gaat door. De wachtkamer van het station is ‘verboden voor Joden’ verklaard. Vaatstra noteert: ,,Op het perron zag ik een tiental Joden, alleen in een hoekje, deels staande, deels ingedoken zittende op een bank. Op enige afstand stond een Joodse dame. Het vroor hard, de wind gierde ijzig over ’t perron. ’t Is onmenselijk. Ik schaamde me om de wachtkamer in te gaan.’’