Beide senioren voelen zich aangetrokken tot de Nederlandse Unie, een beweging die voor de Duitsers het redelijk alternatief voor de NSB wil zijn. Blijdenstijn treedt toe tot een werkgroep.
De Nazi’s laten meer en meer hun ware gezicht zien. De Jodenvervolging begint. ‘We treffen ze, waar we ze treffen kunnen’, klinkt het opzwepend uit de radio. Beide heren weten van wat er in Amsterdam gaande is en vinden daar ook wat van. Maar de aandacht gaat toch vooral naar de eigen besognes. Blijdenstijn kan de uitkomst van de schoolstrijd nog steeds niet verkroppen en hoopt dat de Nazi’s de politici ‘treffen’ die het gelijkschakelen van het christelijke onderwijs met zijn eigen openbaar onderwijs mogelijk heeft gemaakt. Vaatstra haalt zijn vooroorlogse gelijk met zijn waarschuwen tegen het bezuinigen op defensie.
De eerste geruchten over Kamp Amersfoort doen de ronde. Blijdenstijn: ,,Gruwelijke dingen vertelt Jeantje de Looze over ’t concentratiekamp Oud-Leusden. Kennissen van haar, die er vlak bij wonen horen soms ’s nachts ’t pijngebrul van gemartelden, die men met zwepen met knopen kastijdt. In dit kamp zouden reeds 2000 gevangen zitten. Dit alles komt uit de koker van een sensatiezuchtige oude vrijster en heeft dus nadere bevestiging nodig’’.