Во рацете на мајка ти, баба ти, сестра ти, пријателката, колешката, професорката… лежи светот што го познаваш. Осми март не е само датум – тој е сите нивни приказни, изречени и неизречени, сите нивни победи и тивки жртви што никој не ги забележал.

Во очите на секоја жена има нежност, но и тежина. Тежина на утрата кога станува прва, за сите да бидат згрижени. На ноќите кога заспива последна, со мислите на сите, но ретко кој со мисла за неа. На тишините кога премолчува, не затоа што нема што да каже, туку затоа што веќе премногу кажала.

Осми март не е само ден за цвеќе и честитки. Тој е ден да ја видиме, да ја слушнеме, да ја разбереме. Да ја славиме не само за тоа што е нечија мајка, сопруга, ќерка, туку за тоа што е – Човек. Со соништа, амбиции, љубови и замор што не се гледа.