حضرت عبدالبهاء در سال ۱۲۵۴ هجری شمسی برابر با ۱۸۷۵ میلادی به درخواست و اراده حضرت بهاءاللّه و با مهر و عشقی بی‌پایان رساله مدنیه را خطاب به سران و مردم ایران، وطنی که از دوران کودکی به دلیل تبعید از آن دور مانده بودند به رشته تحریر در آوردند. اگرچه ایشان امکان سفر به ایران را نداشتند ولی شاید بتوان گفت از طریق آثارشان و به خصوص این اثر سفری فکری و معنوی به ایران نمودند. در آن زمان در ایران تعصب فراگیری نسبت به آئین بهائی و پیروانش وجود داشت به این دلیل حضرت عبدالبهاء از ذکر نام خود در این کتاب خودداری کردند تا مانعی جهت مطالعه، تفکر و اجرای مفاهیم آن ایجاد نشود. رساله مدنیه به بحث درباره رابطه تجدد و تدین می‌پردازد مساله‌ای که دغدغه اساسی عرصه فرهنگ و روشن‌فکری ایران در سرتاسر تاریخ معاصر بوده و هست. حضرت عبدالبهاء راه حل بحران‌های روزافزون ایران را نه بازگشت به شرع و سنت‌گرایی متعصبانه می‌دانند و نه در دنباله‌روی کورکورانه از فرهنگ تجدد غرب و عقلانیت صرف. در رساله مدنیه تعریف تازه‌ای از تجدد وتدین مطرح می‌شود...