بدون شک برای همه ایرانیان به خصوص آنانی که ادبیات ایران را می‌شناسند و دنبال می‌کنند اثری هم‌چون «هفت شهر عشق» از عطار نیشابوری باعث افتخار است. اما شاید هنوز تعداد زیادی از مردم این سرزمین ندانند که این اثر گرانقدر ادبی در آثار به یادگار مانده از بهاءاللّه شارع آئین بهائی به شکلی تازه تکرار شده است. در هفت شهر عطار چندین مرغ به سرپرستی و رهبری هُدهُد، راهی می‌شوند تا سیمرغ را بر قل قاف بیابند. این سیر و سلوک درهفت وادی بهاءاللّه نیز وجود دارد اما با تفاوتی به ظاهر ساده و به باطن شگرف. در هفت وادی بهاءاللّه هیچ اثر و خبری از هُدهُد نمی‌یابیم. هیچ مرغی راه‌بلد و رهبر سایر مرغ‌ها نیست. آن‌جا که در اولین فراز از کلمات مکنونه فارسی که یکی دیگر از آثار بهاءاللّه است هر انسان با عنوان هُدهُد سلیمان عشق مورد خطاب قرار می‌گیرد، حجت تمام می‌شود و ما در می‌یابیم که هُدهُد خود ما هستیم یا به بیانی بهتر هر یک نشانی از هُدهُد در جان و وجدان خویش داریم که در کنار هم و با آمیخته شدن این جان‌ها و وجدان‌ها هُدهُد واقعی سربرمی‌آورد و ما را به سوی سیمرغ رهسپار می‌کند...