از همان ابتدا این خورشید بود که مرکز عالم ما بود، ما و دیگر سیاره‌ها بودیم که دور او می‌چرخیدیم بی‌آنکه خود بدانیم، بی‌آنکه خود ببینیم، چه بسا که در ظاهر حرکت خورشید را به دور زمین احساس کردیم و توهم ما این شد که مرکز جهان هستیم و تمام کهکشان تحت فرمان ما. اما خورشید ثابت و استوار در جایگاه رفیع و روشن‌اش بدون اندک تأملی در توهمات ما و تعللی در رسالت‌اش از جان درخشید و به جان‌ها حیات بخشید، هنوز هم بی‌دریغ می‌درخشد و می‌بخشد.
ای کاش تاریخ می‌توانست در بزنگاه‌های مهم و تأثیرگذار، احساسات درونی انسان‌ها را نیز ثبت کند و برای ما به یادگار گذارد...