Je ontmoet Hans Denruyter: docent, verhalenfluisteraar,stadswandelaar. Iemand die haarscherp voelt hoe jongeren vandaag in de wereld staan.
Waar ervaren wij ons leven eigenlijk? In ons hoofd? In onslichaam? In de stilte tussen twee zinnen? Hans vertelt hoe hij studenten én zijn eigen dochter leert terugzakken in hun lichaam om van daaruit te leren, te spreken, te twijfelen, te kiezen.
We duiken in corona-lessen voor het hoger onderwijs, de cocon van hoodies en petten, het ongemak van camera’s uit, de impact van gaming op breinen, Andrew Tate in klaslokalen, en waarom mondeling veel belangrijker wordt dan ooit.
En dan… die verhalen. Over Antwerpen en Berlijn. Over Goethe die uitkijkt over het Holocaustmonument. Over hoe je door een stad dwaalt zoals je door je eigen binnenwereld dwaalt, tot er plots een betekenisbliksem inslaat.
Hans toont waarom jongeren nood hebben aan autonomie, waarom docenten best minder zenden en meer luisteren, en waarom we allemaal baat hebben bij wat hij lucide wandelen noemt: half dromend, half kijkend, totdat de wereld zichzelf even ontvouwt.
Een diep, warm, verrassend gesprek dat je anders doet kijken naar onderwijs, naar generaties én naar de stad waar je woont.
En ja … het kan zomaar dat je morgen bewust even wilt verdwalen.