Hij blijft mijn vader tot aan mijn kist. Schreef en zong ik in 2018. Vanaf dat moment noem ik hem zo. Mijn vader. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik het ingewikkeld vond, maar nu voelt hij meer als mijn vader dan ooit te voren. En dat scheurt m’n hart doormidden dat vervolgens in een miljoen stukje wordt geknipt waar vervolgens op gespuugd en gestampt wordt. Een gevoel dat ik vast al eerder eens heb gevoeld, maar ver en diep heb weg moeten stoppen. Als ik toen geweten had wat me stond te wachten dan was ik niet gebleven. Schreef en zong ik een andere keer.

Afgelopen vrijdag is mij het afscheid gegeven en gegund dat ik niet voor mogelijk hield. Waarvan ik niet wist dat het op die manier zou kunnen. Dat ik niet wist dat ik het zou kunnen.

Mijn vader luisterde altijd naar mijn podcast. Je kunt nu luisteren naar Mijn vader en ik waarin ik laat horen dat mijn vader bestaat. Want dat vind ik belangrijk. Dat je weet dat hij bestaat. Dat je weet dat hij mijn vader is. Dat je weet dat ik me daar niet voor schaam. Dat je weet dat ik daar niet bang voor ben. Dat je weet hoe lief zijn nieuwe familie voor Melissa en mij zijn geweest. Dat je weet dat ik op hem lijk.

Zo weet ik nu dat hij filmpjes zo snel mogelijk online wilde pleuren. Zonder te checken of het geluid wel goed is. Als het goed voelt gewoon HUP. Het is perfect zoals het is en het moet nu meteen uit m’n systeem. Een van die kleine dingen die ik in mezelf herken. En ook dit gesprek met de liefde van m’n leven zet ik ongeknipt online. Eigenlijk is 1 maart de datum voor een nieuwe aflevering… Maar ja, ik lijk op m’n vader en wil dit zo snel mogelijk online smijten.

Mijn vader bestaat en dat wil ik je graag laten weten. Dat zeg ik je met m’n handen in m’n zakken. Voor hem. Voor mij.

Nog even over de foto… Dit is de eerste in 30 jaar waar ik met mijn vader op sta. Tegelijk de laatste…