In de negentiende en laatste aflevering van seizoen 1 blikken we samen terug op alle afleveringen die we tot nu toe hebben opgenomen. We bespreken met elkaar wat we allemaal geleerd hebben en hoe onze kijk nu op de dood is. We kletsen erop los, want wát een wijsheden zijn er voorbij gekomen. We hadden nog uren door kunnen praten, geen zorgen - we hebben het enigszins weten te beperken. We zijn er al pratend achter gekomen dat de dood niet één verhaal blijkt te zijn, je kunt het van zoveel kanten bekijken. We hopen in de toekomst nog meer van die kanten te kunnen belichten. Heel erg bedankt voor het luisteren van dit eerste seizoen, we hopen snel weer terug te zijn met seizoen 2! Wil je ons volgen en nooit meer een aflevering missen? Abonneer je dan en volg ons op Instagram: @doodgewoonpodcast. Mailen kan ook, naar doodgewoondepodcast@gmail.com Ter afsluiting lezen we het wonderschone gedicht van Toon Hermans voor: 'Er moeten mensen zijn'. De hele tekst kun je hier teruglezen: https://mensontwikkeling.nl/inspiratie/gedicht-er-moeten-mensen-zijn-toon-hermans/