William Blake, “Paranın bulaştığı hiçbir yerde sanat icra edilemez” demiş. Artık her şeyin bir piyasası vardır. Blake’nin sözünden sanatın yüce bir şey olduğunu hemen anlıyoruz ama değer diye atfettiğimiz kavramı estetiğinden ziyade bizlere beğenmek zorunda olduğumuz ya da nefret etmeyi dikte eden bir piyasa sistemi kurulmuştur. Sanat, estetik ve para arasında kurulan bir diyalektik ormanında yaşıyoruz.

Estetik Aesthetic kavramı İngilizce’de 19. Yüzyıllarda görülemeye başlayan bir kavramdır. Eskiler ilmi hüsn veya ilmi zevk diyorlardı. Yunanca duyum demek aslında. Şöyle düşünelim 1778’de Mozart Konserine giden yoktu, adam müziğine olan ilgisizlikten yakınıyordu. Bugün Abel yüz milyon dinleniyor. Estetik kaygı diye bir şey yok çünkü. O zaman da bunu pek dikkate alan olmamış. Su yatağını buluyor bir şekilde. Eskiden belirli çevrelerin öne sürdüğü belirli tiplere atfedilen değer mekanizması varken bir de buna internet algoritmasının değer yüklediği bir dünya kuruldu.