De slotaflevering van de podcastserie over het griftpark is een weemoedig verhaal. Over hoe snel de tijd verglijdt. Zelfs de jongeren kijken al nostalgisch terug op opgroeien in het park, er rondhangen en verliefd worden. Het verhaal is ook een ode aan de spelende mensen of homo ludens. Want daar is het Griftpark bij uitstek voor geschikt, spelen! En de ouderen merken hoe hun leven vervlochten is geraakt met het park. Ze geven het park ook door aan hun kinderen en kleinkinderen. Niet alleen het park wordt doorgegeven maar ook de waarden die daaronder liggen en waarvoor buurtbewoners 50 jaar geleden al streden. We eindigen met waar de serie ook mee begon: een ode aan die pioniers.Veel luisterplezier.