Het is vandaag 10 jaar geleden dat ik mijn laatste dag als werknemer beleefde. Om exact te zijn, ik ben die dag 2 uur nog fysiek aanwezig geweest voor ik het bedrijf waar ik werkte , Miller Graphics in Roeselare, verliet.
Ik was ondertussen al enige jaren bezig als zelfstandige grafisch vormgeefster in bijberoep. Maar mijn zwangerschap en vooral mijn moederschapsrust gaf me de ruimte om na te denken over mijn toekomst. Ik dacht vooral aan mijn kindje, dat ik meer tijd met hem zou spenderen. Maar tegelijk wou ik ook niet mijn ambities aan de kant zetten. Want ik wilde meer. Ik had niet veel uitdaging op mijn werk. Ik mocht dan wel mooie brochures en verpakkingen voor gekende supermarktmerken ontwerpen, maar ik deed ook elke dag uitvoerend werk, zoals teksten in meerdere tale op verpakkingen zetten of stempels digitaal voorbereiden zodat ze konden geëtst worden. En daar had ik het echt mee gehad. Ik botste constant op mijn eigen grenzen terwijl thuis mooi werk lag te wachten, zelfs als enkel juwelen (alhoewel dat toen maar eerder hobby-matig was)
Toen ons eerste kindje (Mon) ongeveer een maand of 6 was, moest mijn man enkele dagen naar het Verenigd Koninkrijk voor een opdracht van zijn werk. Hij stelde voor om mee te gaan. Zo waren we er enkele dagen tussenuit, want een deel van deze opdracht viel in het weekend.
Hij was de hele dag naar het bedrijf waar hij zijn opdracht ging gaan vervullen en stelde voor dat ik maar eens zou genieten van een dagje shoppen, zonder baby. Even genieten van wat vrije tijd.
Dat leek me wel een leuk idee, maar ik kon enkel aan mijn zoontje denken en had uiteindelijk helemaal geen zin om te winkelen. Maar ik vond een leuk terrasje, lekker in de zon met een lekker menukaart. Ik had mijn ‘flow’-magazine bij en genoot van een namiddag lezen met een lekker hapje en een homemade lemonade. Tot ik bij een artikel kwam over ZZP’ers (Nederlands voor zelfstandigen). Het artikel ging over de motivatie om naar zelfstandig ondernemersschap over te schakelen. En wellicht had ik ervoor wat artikelen over zelfzorg en niet op de juiste plaats zitten etc. Dus de tranen begonnen te vloeien. Ik denk dat ik wel halfuurtje zitten bleten heb op dat terras. Maar het luchtte op. Waren het de hormonen of zat ik echt vast in mijn gouden kooitje?
Na het werk, kwam ijn man me vergezellen op het terrasje en ik vertelde wat ik ondervonden had. Hij bevestigde. Hij zij, je denkt er toch al lang over na om zelfstandige te worden. Maar je hebt nu ook boeiende uren (want ik startte toen om 7u30 en had gedaan om 13u30 zodat ik in de namiddag voor mijn kindje kon zorgen en ondertussen wat kleine freelance opdrachten uitvoeren). Ik liet alles even bezinken.
Maar de maandag daarna op het werk, was ik weer aan het denken geslagen. Hoe kon ik dit volbrengen om mijn leven als zelfstandige verder te zetten? Hoe kon ik voor mezelf voldoende loon bekomen? Had ik genoeg opdrachten? En misschien kon ik nog wat meer tijd spenderen aan mijn juwelen?
Rond 11u stapte ik naar mijn toenmalige baas en vroeg hem de rollen om te draaien. Wat als ik voor hem zou werken, niet als werknemer maar dat hij mijn klant zou worden. Ik nam de klant waar ik nu de meeste opdrachten voor uitvoerde als opdracht en kon ondertussen mijn zaak opbouwen. Hij stemde meteen in en vond het een geweldig idee.
Kort na dit gesprek belde ik mijn man om te melden dat ik mijn ontslag gegeven had. Hij viel bijan uit zijn stoel. Hadden we hier beter niet even over kunnen praten? Was dit niet beetje overhaast? Maar ik was resoluut! Ik had de juiste beslissing gemaakt, zo voelde het helemaal.
We zochten een manier uit om zo snel mogelijk naar dat zelfstandig statuut over te stappen, want ik had een opzeg en nam ondertussen ook mijn ouderschapsrust op. En toen kwam de dag van mijn bevrijding: 2 juli! De dag dat ik de deuren toesloeg als werknemer.