Wat als je als vrouw een andere rol hebt in de buitenwereld dan thuis? Over dat spanningsveld schreef emeritus hoogleraar sociologie Christien Brinkgreve het boek Beladen huis. Ze groeide op in een kunstenaarsgezin waar schoonheid centraal stond. In De Jaren vertelt ze over die vormende omgeving en over vrouwenemancipatie en machtsverhoudingen.

Als kind was theatermaker Stefan Perceval al heel goed in het voordragen van poëzie. Toch passeerde hij eerst langs de hotelschool vooraleer hij de acteursopleiding in Studio Herman Teirlinck ontdekte. Nu leidt hij Het Gevolg, een theaterhuis met een groot hart voor al wie buiten het reguliere maatschappelijke circuit valt. In De Jaren vertelt hij over de kunst om onzichtbaar te zijn en waarom er een ministerie van dromen moet komen.

Margot Brouwer is natuur- en sterrenkundige en kampt al van kinds af aan met existentiële vragen. Op driejarige leeftijd lokte de confrontatie met de dood een eerste paniekaanval uit. Vanuit een religieuze omgeving maakte Brouwer de sprong naar wetenschap. Een gesprek over opgroeien met God, de aantrekkingskracht van de 17de-eeuwse filosoof Baruch Spinoza en de oneindige ruimte naast het hier en nu.

Sigrid Adriaenssens is burgerlijk ingenieur en professor aan Princeton University. Op haar achttiende trok ze naar het Verenigd Koninkrijk, aanvankelijk voor een cursus Engels van drie maanden. Die drie maanden werden negen jaar: ze begon er aan haar ingenieursstudie en behaalde er haar doctoraat. In De Jaren vertelt ze over de IKEA-poster die haar liefde voor architectuur wekte, over de koepel van het Duitse Scheepvaartmuseum die ze mee ontwierp en haar fascinatie voor algoritmes in de natuur.

Fleur Pierets groeide op in het midden van een industrieterrein en leerde van haar moeder om nooit iets tegen haar goesting te doen. Als kind identificeerde ze zich met Pippi Langkous. Ze is kunstenaar, schrijver en LGBTQ+-activist en schreef het aangrijpende boek Julian, dat ook werd verfilmd. In De Jaren vertelt ze over de documentaire waaraan ze werkt, hoe de beeldtaal van Diane Arbus haar inspireert en waarom kunst voor haar altijd een collectieve gebeurtenis is.

Als tiener trok Aline Sax met haar familie naar Normandië om de invasiestranden van de Tweede Wereldoorlog te bezoeken. Sindsdien laat de oorlog haar niet meer los. Ze werd historica, schreef een doctoraat over Vlaamse collaborateurs en publiceerde romans. In De Jaren vertelt ze waarom ze zich soms als Indiana Jones voelt en wat het afscheid van haar moeder haar leerde.

Cultureel antropoloog Sinan Çankaya noemt zichzelf een barbaar. Als kind van Turkse migranten in Nederland groeide hij op met een belofte: wie zich integreert, geniet privileges. Om academicus te worden, moest hij de klasse waarin hij geboren werd ontgroeien. Maar wat koop je met die liberale, Westerse samenleving, als die tegelijk wegkijkt van het geweld in Gaza? Een gesprek over familie, de herdenkingscultuur rond WO II en zijn pogingen om het barbarisme van onze beschaving bloot te leggen.

AI lijkt niet meer uit onze wereld weg te slaan. Maar dat was wel even anders toen hoogleraar Informatica Luc Steels in 1983 het Artificial Intelligence Lab oprichtte aan de VUB, in een tijd waarin het gros van de bevolking nauwelijks wist wat een computer was. In dit gesprek leren we hoe computers ons confronteren met onszelf, waarom Luc Steels graag het gezelschap van kunstenaars opzoekt en waar zijn extreme nieuwsgierigheid vandaan komt.

Het begon met een opstel op de lagere school: de drang om op te treden tegen dingen die niet eerlijk zijn. Hoe Jessika Soors naar de wereld kijkt, werd bepaald door de aanslagen van 9/11. Ze studeerde arabistiek, werkte met Syriëstrijders, maakte de sprong naar de politiek en coördineert nu de aanpak tegen seksueel misbruik in de kerk. In De Jaren vertelt ze over haar lastige schoolparcours, waarom de politieke wereld niet haar biotoop is en wat ze leerde van twee voormalige neonazi’s.

Heleen Debruyne onderzoekt het wereldbeeld van haar gasten. Hoe zijn mensen geworden wie ze zijn?