We kunnen er niet omheen: de onvermijdelijke eindigheid van ons bestaan voert ook in de poëzie van de Bard uit Stratford de boventoon. Wat mooi is vergaat, wat leeft verdort, wat jong is hokt vroeg of laat bij de wormen. Toch zetten Stef Collignon, Frans van Deursen en Ingmar Heytze er een vrolijke boom over op