«ببینید وضعیت پزشک‌های ما خوب نیست. ما در گمراهی هستیم. جامعهٔ پزشکی در حال تولید نیاز برای مردمه. من یه طرحی به‌شکل پایلوت انجام دادم؛ چند تا مریض بدون پوسیدگی {دندانی} رو که تو دانشگاه چند نفر از اساتید معاینه کرده بودن رو فرستادیم به‌شکل تصادفی تو بیست تا مطب تو تهران. از این بیست تا مطب هیجده تاش گفتن که چند تا دندون باید پر بشه. خب این گویاست دیگه... حالا شما اگه خواستی بیا ادامه بده این طرح رو ببین چی می‌شه... ما که دانشجو بودیم و بعد هم که تازه فارغ‌التحصیل شده بودیم از آمریکا، یه رنو داشتیم که پونزده سال سوارش شدیم. فکر و ذکر ما این بود که چطور اعتبار به دست بیاریم و بین مریضا احترام پیدا کنیم. رفاه مادی درجهٔ بعدش بود. الان دکتر جوون می‌خواد همه چیز رو به‌سرعت به دست بیاره. ویلا و ماشین و خونه بخره. خب این آدم شروع می‌کنه به نیاز تولیدکردن برای بیمار. کی می‌گه که هر درمانی در هر شرایطی باید انجام بشه؟ درمان‌نکردن هم گاهی بهترین درمانه. وقتی می‌بینی مریض پول نداره و کار تو هم دردی از کل زندگی این دوا نمی‌کنه، چرا باید اصرار کنیم {به درمان}؟... من خیلی وقته دیگه مطب ندارم. اصلاً تو این شرایط دیگه علاقه‌ای به کار {درمانی} کردن ندارم. بیش‌تر کتاب تالیف می‌کنم که اگه خواستی بیا دانشکده از منشی بخش بگیر کتاب جدیدم رو در مورد کنترل عفونت...». این نقلی قولی بود از یکی از اساتید دانشکده دندان‌پزشکی شهید بهشتی که توی پایان‌نامهٔ کارشناسی ارشد دکتر علیرضا صالحی، با عنوان «زمینه‌های اجتماعی بروز اقتدار در رابطهٔ پزشک و بیمار: مطالعه‌ای قوم‌نگارانه در شهر تهران» اومده. دکتر علیرضا صالحی سال 81 از دانشکدهٔ دندان‌پزشکی شهید بهشتی فارغ‌التحصیل شده‌ان، بعد از اون در سال 84 آزمون تخصص دادند و با رتبهٔ 21 رشتهٔ پروتز دانشگاه تهران رو انتخاب کردند، اما بعد از مدتی انصراف دادند. این بار به سمت جامعه‌شناسی رفتند و زمستان 96 از پایان‌نامه‌شون دفاع کردند. با توجه به اتفاقاتی که همه‌مون کم‌وبیش باهاشون آشناییم که در زمینه رابطهٔ پزشک و بیمار در چند سال اخیر رخ داده، من و دوست و همکلاسیم، سروش، تصمیم گرفتیم که پیش دکتر صالحی بریم و از نتایج مطالعات‌شون در این زمینه بشنویم. با سومین پادکست دهان با موضوع «اقتدارگرایی در رابطهٔ پزشک و بیمار» همراه باشید.