A Freestyle Spoken Poetry inspired by Glaiza De Castro's London

Ang pinakamasakit na parte sa salitang “tayo” ay ang katotohanang walang nabuong ganito sa pagitan ng ikaw at ako.

Habang ako ay dahan-dahang lumalapit, lumuluwag naman ang iyong pagkakakapit.

Naiinggit ako sayo.

Dahil mas mahal ka ng sarili ko kaysa sa sarili nya mismo.

Ang sabi nga nila, kapag may isang taong naglakas loob na ipaglaban ka, bigyan mo sya ng laban na alam mong hindi sya dehado sa umpisa.

Ngunit bakit hindi pa man ako nagsisimula ay tila ba nasa dulo na ako ng karera.

Sisimulan ko pa lamang ay tila ba ang pag-asa sa akin ay pasara na.

Karapat-dapat bang malasap ito ng isang taong na tanging pag-ibig lamang ang hanap?

Naging masama ba ko sa tadhana para ang tulad ko’y mapunta sa taong hindi handa?

Sa taong ang kaya lang mahalin ay ang sarili nya?

Sa taong duwag magpapasok sa mundo nya?

Sa taong sya lang ang gustong makaranas ng saya?

Kaya kong pangatawanan ang pagmamahal ko sa kahit anong aspeto pagdating sayo ngunit kung ganito ang aking magiging estado pagdating sa buhay mo, kahit gaano man ako maging matiyaga, dadating sa punto na ako’y madadala. Bakit ko kailangang pagtiisan at bakit ko kailangang maranasan ang ganito kung ang hinahangad ko lang naman ay maranasan rin naman ang pagmamahal na kaya kong maibigay?

Hindi naman ako naghahangad ng katulad ng kaya kong i-alay.

Hindi ko naman sinabing pantayan mo ang kaya kong maibigay.

Gusto ko lang makaramdam ng pagmamahal pabalik.

Gusto ko lang naman itong marinig.

Mula sayo.

Totoo at walang halong pagbabalat-kayo.

Kaya kitang mahalin.

Kaya ko yung gawin.

Ngunit habang ginagawa ko yun ay nakakalimutan kong kailangan ko rin gawin ito para sa sarili ko.

Naging madamot ako para sa sarili ko dahil sayo.

Ang saya natin ay hindi dapat dumedepende sa tao ngunit ganun ang nangyari.

Ang pag-ibig, dapat ay parang kanin at tubig.

Hindi nakakasawa kahit na walang lasa.

Pero sabi mo’y nagsasawa ka na.

Kung hindi ako ang nakikita mong makakasama hanggang dulo,hayaan mo akong kumawala sa pagkakahawak mo.

Hayaan mong mapakinabangan ako ng iba na kayang magparamdam ng pag-ibig na hindi mo alam.

Kung hindi ako ang nakgikita mong sasabihan mo ng “mahal kita”,tuldukan natin ang nasimulan at sabihin na sa aking ang salitang “paalam”.

Hayaan mong magsimula tayo.

Bilang mga estrangherong naligaw sa maling mundo.

Bilang ikaw at ako,

Bilang mga taong minsan naging magkakilala at natapos bilang mga nilalang na tila walang naging nakaraan.

Kung hindi man para sa atin ang salitang  “tayo”, hayaan natin itong mahanap sa labas ng pareho nating mundo.