Mijn lijf heeft me on hold gezet. Het lijkt weer de goede kant op te gaan, al heb ik wel een aantal lessen geleerd. Je agenda blijven volgen als je intens verdrietig bent is geen goed idee.
De pleaser in mij bleef doorgaan op automatische piloot. Als verdoofd. Uiteindelijk durfde ik wel afspraken annuleren of verzetten omdat het niet meer anders kon. Hulp vragen is blijkbaar nog steeds moeilijk.
Eén voordeel. Prioriteiten drijven boven op momenten waarop je gezondheid blokkeert. Dus ik benut deze tijdelijke helderheid om de ruis eraf te halen. Om orde in de chaos te scheppen en overbodige ballast af te smijten.
Want als we dan toch maar zo kort hier zijn, waarom er dan niet een feestje van maken?