Dagboekfragment week 34.

Het is raar om geen foto’s door te sturen. Om geen groenten geoogst te zien. Zo zie je maar hoe vanzelfsprekend de zomers waren. Wat ik het meeste mis zijn niet de grote dingen. Het zijn de kleine dingetjes. De foto’s. De telefoontjes. Jouw stem. De manier waarop je een appel schilt en mij automatisch ook partjes geeft - net zoals toen ik klein was -. De vuile klompen aan de achterdeur. De strohoed. Jij die de witte was ophangt in de zon want dan bleekt die zo schoon in het zonlicht. Het draaien met je ring die steeds losser kwam zitten naarmate je zieker werd. Het beetje koffie dat altijd achterbleef in je koffietas en ook in de mijne. 

Over Brieven aan mijn mama.

Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

Brief week 34

Dag Mams,

Het is hier heerlijk in Frankrijk. Veel te warm. Ik had gehoopt te kunnen doorwerken aan de opzet van de online Academy maar zelfs om 5u ’s morgens is het nog altijd 25 graden. Het enige dat helpt is de voor- en achterdeur openzetten en hopen dat er een beetje wind vanuit het dal de heuvel opwaait. Voorlopig is het een truc die werkt.

De jongens zijn gaan kajakken. Eerst het kanaal op en dan stroomafwaarts via de rivier terug naar huis. Ramazan heeft het nog nooit gedaan dus die zat met een bang hartje in de kajak. Luiz deed net alsof hij een ervaren zeereiziger was en Edward gaf veel te veel uitleg. Niks nieuws dus. Mijn advies om er gewoon in te stappen werkte veel beter. Kano of kajak. Het principe is redelijk hetzelfde. Met wat technische uitleg over het peddelen en evenwicht houden, waren ze op weg. Ik steeg in achting bij de twee puberjongens. Want deze dame van 46 en evenveel kilo’s teveel was blijkbaar toch meer dan mama of chips- en colaleverancier. Er zat als het ware een avonturier in haar.

Dit is de vakantieweek waarin ik je ongelofelijk hard mis. Het is de eerste vakantie zonder jou. Zonder dat er regelmatig foto’s heen en weer gaan met groenten van jouw kant en reisfoto’s van mijn kant. Je zou ze moeten zien. De twee jongens. Die hebben de vakantie van hun leven. Veertien en vijftien en hun dagen zijn gevuld met zwemmen in de rivier, zwemmen in het kanaal, film kijken op het heetst van de dag en fietsen naar de lokale camping voor wat couleur locale, zijnde cola’s van 33cl en zoute chips bij hun sandwich.

Het is raar om geen foto’s door te sturen. Om geen groenten geoogst te zien. Zo zie je maar hoe vanzelfsprekend de zomers waren. Wat ik het meeste mis zijn niet de grote dingen. Het zijn de kleine dingetjes. De foto’s. De telefoontjes. Jouw stem. De manier waarop je een appel schilt en mij automatisch ook partjes geeft - net zoals toen ik klein was -. De vuile klompen aan de achterdeur. De strohoed. Jij die de witte was ophangt in de zon want dan bleekt die zo schoon in het zonlicht. Het draaien met je ring die steeds losser kwam zitten naarmate je zieker werd. Het beetje koffie dat altijd achterbleef in je koffietas.

Dit is de vakantieweek waarin ik je het heel hard mis. Waarin het rouwen even traag gaat als het voorbijglijden van de dagen. Alsof het verdriet wordt uitgerekt. Alsof het gemis verlengd wordt naarmate de klok trager tikt. Traag, trager, traagst.

Liefs, Katrien

Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be