Dagboekfragment week 23.
Twee dochters zonder mama. We hebben allebei die leegte om op te vullen, draden die geknapt zijn worden terug geknoopt met ons eigen verhaal. Wij herschrijven ons verhaal. Sommige dingen uit onze jeugd zijn hun glans verloren. Andere dingen schitteren als nooit tevoren. We schrappen en schaven om een nieuw mens te worden. Om te leren leven als een dochter zonder moeder.

__________

Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

__________

Brief week 23.
Dag Mams,
Er is nieuw leven in de familie. Was je er nog geweest dan had je je vijfde kleinkind in je armen kunnen nemen. Daar heb ik veel over nagedacht de laatste weken. Hoe was dat voor jou? We hebben er nooit over gepraat maar je wist dat er een nieuw kleinkindje op komst was. Ik denk dat je ook heel goed wist dat je haar waarschijnlijk niet meer zou ontmoeten. Had je daar hartzeer van? Lag je daar wakker van? Ben ik daar de mist in gegaan door niet te vragen of je nog iets wilde doen? Een brief schrijven of een boodschap opnemen? Op een of andere manier is dat aan mij voorbij gegaan. Gewoon. Ploef. Uit mijn hoofd.

We zijn een goed halfjaar verder. Er is zoveel gebeurd ondertussen. Ik heb zoveel te vertellen. Wat ik hier schrijf is maar 1/1000 van wat er in mijn hoofd voorbijflitst. Zoveel keer dat ik me afvraag wat jij ervan zou gedacht hebben. Wat jij zou zeggen? Welk advies je zou geven. Ik heb ook heel veel opgeruimd in mijn leven de afgelopen weken. Sinds een week of zes bekijk ik de dingen met een vergrootglas. Alles wordt onderzocht. Heeft het nog een meerwaarde? Waarom doe ik dit? Wat zit er nog in voor mij? Welke bijdrage lever ik nog in bepaalde relaties, groepjes waar ik in zit en clubjes.

Ik ben niet alleen. Ook ons zus is hier mee bezig. Vandaag was ze hier samen met Johan en ze bleven eten. Amai, wat een zaligheid was dat zeg. Gewoon andere mensen aan de tafel, beetje lachen en zeveren. Maar het was niet alleen lachen en zeveren. Daar zaten we dan met z’n twee. Tas thee, dikke trui, buiten aan de tafel.

“Hoe is’t?” “Bwa.”“En gij?”“Ja ... wa kannik zegge. Goe zeker.”“Ik moet nor nen voedingspsycholoog om mijn fucked up relatie met eten te onderzoeken.”“Ik moet leren nee zeggen.”“Fuck.”“Ja, inderdaad, nee gij fuck.”

Om maar te zeggen. Sarah gaat minder braaf zijn en ik word slank. Rouw doet rare dingen met een mens. Je begint na te denken over vanzelfsprekendheden die niet zo vanzelf meer zijn. Ik stuur mijn leven bij, ons zus blijkbaar ook. Wat me hierin heel hard raakt, is dat jij dood moest zijn. Patronen moesten wegvallen. Zekerheden onderuit geschopt. We moeten onszelf hervormen. Twee dochters zonder mama. We hebben allebei die leegte om op te vullen, draden die geknapt zijn worden terug geknoopt met ons eigen verhaal.

Wij herschrijven ons verhaal. Sommige dingen uit onze jeugd zijn hun glans verloren. Andere dingen schitteren als nooit tevoren. We schrappen en schaven om een nieuw mens te worden. Om te leren leven als een dochter zonder moeder.

We missen je.

__________

Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be