Over week 22.
Afgelopen week dacht ik er sterk over na om te stoppen met deze podcast, net zoals ik drie jaar geleden wilde stoppen met schrijven. Waarom doe ik dat eigenlijk? Mezelf opnieuw elke week onderdompelen in verlies? 

__________

Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

__________

Brief week 22.
Afgelopen week dacht ik er sterk over na om te stoppen met brieven schrijven.

Dag Mams,

Het valt me zwaarder. Mij niet alleen. Ook ons zus heeft er meer last van. Het verdriet valt op ons. Ik denk dat het komt omdat we nu pas goed beginnen beseffen wat het betekent dat jij er niet meer bent. Sarah denkt dat het ligt aan de lente. Het groen in de natuur. Want daarmee maken wij natuurlijk de associatie met jouw (groenten)tuin.

Ik weet niet waar het aan ligt. Het is moeilijker. Ik heb al een paar keer de telefoon gepakt om jou te bellen. Elke keer als er iets moet gebeuren voor de erfenis, ben ik de hele dag van slag. Zelfs gewoon een mail sturen naar de notaris is genoeg om mijn energie voor de rest van de dag volledig op te souperen. Ik ben de hele dag van ‘s morgens tot ‘s avonds doodmoe en uitgeput. Dus dacht ik dat stoppen met brieven schrijven toch wel een goeie oplossing was.

Afgelopen week ging ik naar de huisarts. Ik heb gepraat over mijn vermoeidheid en natuurlijk begon hij opnieuw over mijn gewicht. “Ja zeg, zagevent” dacht ik bij mezelf. Maar toen liet hij mij een curve zien. Je kan zien dat ik vanaf de maand nadat jij vertelde dat je ongeneeselijk ziek was in stijgende lijn naar boven ga. Afgelopen 2 jaar ben ik 20 kg bijgekomen. Daar schrok ik wel van. Ik eet dus mijn verdriet weg. Schrijven is zowat de enige manier om er iets over te zeggen. Ik ben een binnenvetter ... getuige mijn gewicht. “Blijf maar schrijven”,zei de huisarts.

Toen stelde hij voor om toch maar eens met iemand te praten. “Je moet de stress en het verdriet er uit laten komen”, zei hij. “Het heeft echt geen zin om het weg te eten. Je kan niet elke keer wanneer je voelt dat het teveel wordt iets eten. Dat is vermoeiend. Omdat je niet gezond eet. Omdat je lichaam veel te hard moet werken om al dat eten te verteren. Omdat je daar moe van wordt. Omdat verdriet wegstoppen meer energie kost dan verdriet er laten zijn.”

Ik weet dat. Ik heb een diploma aan de muur hangen om te bewijzen dat ik het weet. Tot zover dus het diploma met 20 kilogram extra.Verandering begint bij mezelf. Dus als ik minder moe wil zijn, is minder eten aangewezen, is onder ogen zien wat verdriet met een mens doet de beste oplossing. We zijn vier maanden verder maar eigenlijk zijn we 27 maanden verder als je rekent dat ik ben beginnen eten op 17 februari 2018.

Zevenentwintig maanden verdriet en stress. Ik word al moe als ik het zie staan.

__________

Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be