Atıl boşluğa ve kükre üstüne Kükre ki, çekinsin, çekilsin Sende bir sen olduğunu daha bilsin Sen ki; kızıl ormanların en köklü canavarı kesilirsin Nedir bu iyi olduğuna inancın Korkutuyorsun beni Nedir bu sürekli kendini inandırma çabası Burası Dünya, burada olunmuyor. Burada ölünüyor. Burası taklit ve tekerrürden ibaret Söylenmeyen sözlerden, bitmemiş bitişlerden, Gösterilmeyen cesaretten ibaret burası. Kim bilir kaç yüzyıl yaşadın, Toprağın güneş değmemiş ağaç köklerinde. Bitir artık şu kaygıyı Bitir artık şu kavgayı Ondaki kaygısızlık senin köklerini çürütecek be akıllı Yapma kendine bunu, yapma. Senin mayan sevgiyle yoğruldu Onun anlayacağı dil ise uzaklık Ne geldiyse başına kaygısızlık ve kayıtsızlıktandı. Kulbu düşmüş demlik gibi kaldın ortada bak Olmuyor işte, zorlama, zorlanma da  İhtimallerin hepsi tükendi Bitti Gitti Yorma kendini, yorulma da Ben saflığa ve iyileştirmeye olan inancımı çoktan yitirmişken İnsanlar… Ah insanlar Susun, çünkü en çok benim sessizliğe ihtiyacım var. Hatta mümkünse bazıları hiç konuşmasın Çünkü ben yüzyıllardır onların konuşmasını bekledim. Çünkü… Neyse ne işte Bazı şeylerin çünküsü olmaz, olamaz. Gerek de yoktur artık zaten Gece yaşanılanlar, sabah unutulmaya yeminlidir. Sonra gece tekrar hatırlanır. Düşe kalka, öyle böyle, unutulmamış ama unutulmuş gibi yapılan Çoktan bitmiş bir kahve kavanozunun dibinde kahve aramak gibi Azdan az çoktan çok gidermiş Hayatımda duyduğum en anlamsız söz Benim için anlamsızlar Kalbimde bir sızı oluşturan her kelime ya da cümledir Ne diyordum Unuttum bile Boşversene