Hoe kun je weten of je een kind van het verbond bent dat in de hemel komt?

Uit de Bijbel is immers duidelijk dat er mensen zijn die doorgaan voor christen maar toch niet gered zijn. Onder het oude verbond waren er Joden die ondanks het verbond toch onder Gods oordeel vielen. Niet iedereen die gedoopt is, komt in de hemel. Sterker nog, in een van de Bijbelgedeelten die we in deze podcast lezen, zien we dit zelfs dominees kan overkomen. Mensen die schijnbaar de intiemste ervaringen met God hebben: in Zijn naam profeteren en wonderen doen. MAAR: toch verloren gaan en door de Heere geoordeeld worden. Hoe kan dat? Hoe kun je weten dat jij niet ook verkeerd zult eindigen?

Misvatting

Dus niet door je religieuze ervaringen en gevoelens. Dat hadden die mensen ook wel. Toch zoeken sommigen hun zekerheid op die plaats. Dat heeft vooral in afgescheiden kring geleid tot een onjuiste filosofische invulling van de leer over tweeërlei kinderen van het verbond. In die visie moet een groot deel van de gemeente te beseffen dat men het nog niet heeft en er nog niet is. Dat laatste kan waar zijn. Het eerste loochent de leer van de kerk. Bovendien kan deze overtuiging ertoe leiden dat men meent dat elke preek een soort formule moet zijn die allerlei mensen in diverse geestelijke staten aanspreekt.

In plaats van de hervormd-katholieke benadering om mensen op te roepen tot geloof en bekering, zaaien we dan wekelijks twijfel. In plaats van de kinderen van de gemeente te laten bouwen op het werk van Woord en Geest, begonnen in de Heilige Doop, verkondigen we dat het allemaal misschien niet echt was. Met als gevolg dat we meewerken aan een onverschillige of wanhopige geloofsbeleving bij jongeren, die wedergeboorte gaan zien in termen van een speciale categorie volwassenen. Buiten hun bereik, althans voorlopig.

Geloof preken, geen twijfel

In plaats van een wekelijks “ja-maar-christendom” hebben we weer echte hervormde prediking nodig: een uitnodiging tot heil, bekering van zonden en opgroeien tot geestelijke volwassenheid in Christus. De volle raad Gods, het afsterven van de oude mensen en het opstaan van de nieuwe, met alle uitdagingen van het dienen van de Heere in onze tijd.

Wat is het jammer als we in plaats daarvan wekelijks hetzelfde krijgen en blijven steken bij wat Paulus “de eerste beginselen” (Heb 6:1) noemt en nooit verder komen dan baby-christendom. Op die manier kan de kerk geraken tot een wekelijks evangelisatiestation, waar elke week dezelfde formule, oplossing en inhoud verkondigd wordt met een andere Bijbeltekst. Ten diepste is het volgens die filosofische benadering tot het geloof eigenlijk ongeoorloofd om de kerkgangers aan te spreken met “gemeente van Christus”. Dat is immers feitelijk niet zo? We moeten het immers allemaal nog maar afwachten, want de mens moet wel iets ervaren.

Leer van de kerk

Hoewel zij soms theologisch totaal onverantwoordelijk wordt ingevuld, is de leer van tweeërlei kinderen van het verbond als zodanig Bijbels. De oproep tot zelfbeproeving, of we in het geloof zijn ook. Hoe kun je weten of je op de verkeerde weg bent? In Bijbelse termen: op het smalle pad van eeuwig leven, of op de brede weg naar het verderf? De Heere Jezus en Zijn apostel Jacobus spreken hierover. Het antwoord is in het kort: aan hun vruchten zult gij hen kennen.

Als er geen vrucht is in je leven, dan is er ook geen waar geloof. Want het echte geloof, wie waarlijk op God vertrouwt, neemt Zijn Woord serieus genoeg om het ook te gaan doen. Wie het niet doet, gelooft het niet echt. Wie het wel geloof, gaat het doen. Met vallen en opstaan, zonder te vertwijfelen of in de zonde te blijven liggen. Verder lezen op mijn website.