Bir yolculuk sırasında yolların kenarında ölen hayvanları, sakat kalmış aç kedi ve köpekleri görünce, bu satırları yazmamın toplum adına önemli bir görev olduğu bilincine vardım. Evini, barkını, toprağını, özgürlüğünü ve
en önemlisi yaşama hakkını elinden aldığımız canlar, tartışmaların konusu olmamalı ve bu kadar değersiz olmamalıdır. Her şeye bu kadar değer veren insanların, gözlerine sevgi ile bakan hayvanlara bu denli gaddar davranmalarına çok şaşırıyorum.  Korkunç bir kötülük bu yaptıkları.

İnsan ruhunun bir parçası hayvan sevgisini tadana kadar uyanmazmış bazı ruhlar, bir ömür uykuda kalmaya mahkûm gibi. Yaşanılan talihsiz olay ve sonrasında asla çözüm odaklı değil sorunu daha da büyük bir sorun haline getirmek odaklı tavırlar sayesinde sayısız hayvan yine ve yeniden katledildi.  Masum bir canlıyı öldürmek, bütün insanlığı öldürmek gibidir.

Nerede bir can ölse, yüreğim sızlar. Acaba bu kadar acıya insanlar nasıl dayanıyor? Öfkeye sarılmak, birine atmak için kavradığınız sıcak bir kömür parçası gibidir; yanan aslında kendinizdir.”
Öfkesine yenik düşüp sayısız cana kıyan, mezar olan o eller ya da o yürekler aslında kendine kor bir vicdan ateşi olur. Aslında yanan, sizin insanlığınız.

Zavallı hayvanın dili var ancak derdini insanlara anlatamaz, hakkını savunamaz. Ancak derin derin bakar gözlerimizin içine. Herkes kendi derdine düşüp hayatına devam ederken onlar böyle derin derin bakmaya, yok olmaya, devam eder sadece. Ya bir uzuvları kesilir, ya da tecavüze uğrar. Kimse konuşmaz onda bıraktığı yıkıcı etkiyi. Çarpınca dönüp bakılmaya dahi tenezzül edilmezler. En büyük sahipsizler mezarlığı otoyollardır bence.