Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ Դանիայում սպանվել են ամենաքիչ թվով հրեաները, որովհետև երբ կառավարությունը հրահանգեց երկրում ապրող բոլոր հրեաներին իրենց հագուստների վրա դեղին աստղ կարել՝ այդպիսով ճանաչելի դառնալով, Դանիայի ողջ բնակչությունը հաջորդ օրը դեղին աստղերով էր քայլում: Սա յուրատեսակ օրինակ է, թե ինչպես կարող է մարդկանց որոշումը դառնալ կա՛մ չարագործության, կա՛մ փրկության միջոց: Սուրեն Մանուկյանն ասում է, որ հաճախ թե՛ դպրոցում, թե՛ տանը մարդիկ խուսափում են խոսել Հայոց ցեղասպանությունից՝ համարելով, որ այն կարող է տրավմատիկ լինել երեխայի համար: Միշտ կարելի է գտնել բառեր, ձևեր, որոնց միջոցով կարելի է հասանելի դարձնել ցեղասպանության մասին պատմությունը երեխաներին: Սա հնարավորություն կտա նրանց ոչ միայն գիտակցելու, որ իրենք փրկված սերունդ են, հասկանալու ոճիրը և չարիքը, այլ նաև որոշում կայացնելու պահին հիշելու նաև այն մարդկանց, որոնք իրենց կյանքը վտանգելով՝ փրկել են մյուսներին: Այսօր էլ ամբողջ աշխարհում տեղի են ունենում ցեղասպանություններ, բայց դրանք երբեք չպետք է համարվեն բնական մի բան: Հետաքրքրական է, որ ինչպես ցեղասպանություն իրականացնողների, այնպես էլ փրկողների մեջ կրթության հետ կապված հստակ պատկեր չկա: Սակայն կրթությունը, հարցի նկատմամբ ունեցած քննադատական մտածողությունը, անցյալի սխալները քննարկելն ու դաս քաղելը կարող են օգնել ձևավորելու գիտակից քաղաքացիներ, որոնք կորոշեն, որ ինչ էլ լինի, մարդը մարդուն չի կարող սպանել: