Dlaczego architektura, w której projektant stawia człowieka w centrum swojej refleksji, jest postrzegana jako utopijna? I czy te utopie, promujące ideę wspólnoty, nieuchronnie padną ofiarą zmieniających się mód i sprzecznych interesów? Realizacje Iwony Buczkowskiej próbują się oprzeć temu trendowi.
IWONA BUCZKOWSKA założyła swoje Atelier w 1978 roku. Jest architektką i urbanistką, która ukończyła École Spéciale d’Architecture w Paryżu. Projektuje głównie osiedla mieszkaniowe, inspirowanych koncepcją ogrodu-tarasu zgodnie z pomysłami zapoczątkowanym przez Jeana Renaudie. W 1989 roku została uhonorowana złotym medalem i nagrodą specjalną na V Światowym Biennale Architektury w Sofii za projekt osiedla w Le Blanc-Mesnil. Pięć lat później, w 1994 roku, otrzymała Srebrny Medal francuskiej Akademii Architektury za całość swojej twórczości. W 2024 roku została laureatką Nagrody im. Jane Drew, którą przyznaje się architektkom za szczególne zasługi w promowaniu innowacji, różnorodności i inkluzji w architekturze.
HANNA SKĄPSKA
Architektka i scenografka. Laureatka studenckiej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2014/2015). Mieszka i pracuje w Paryżu, na Université Paris Est Sup przygotowuje doktorat na temat ochrony i renowacji współczesnego dziedzictwa architektonicznego. Prowadzi zajęcia na uczelni ENSA Paris-Belleville. Autorka książki Iwona Buczkowska. L’architecte face à la pérennité de son oeuvre (2020).
DOROTA JĘDRUCH
Pracuje w Zakładzie Historii Sztuki Nowoczesnej Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Obroniła doktorat na temat trzech modeli społecznej architektury francuskiej w XX wieku reprezentowanych przez Le Corbusiera, Émile’a Aillauda i Ricarda Bofilla. Kuratorka wystaw architektonicznych, programów edukacyjnych i działań popularyzujących historię sztuki. Członkini zarządu Fundacji Instytut Architektury.
„Autoportret” SIECI WPARCIA 2 [85] 2024
Po roku od numeru „Samoorganizacja” powracamy do tematu wojny w Ukrainie. Zaprosili nas do jego podjęcia Zuzanna Mielczarek i Kacper Kępińskiego z Narodowego Instytutu Architektury i Urbanistyki. Włączyli „Autoportret” w międzynarodowy projekt „Sieci wsparcia”. Rzeczywistość kryzysu wymaga tworzenia nowych powiązań i nieustannego przywracania ciągłości: infrastruktury i relacji, wodociągów, kolei, internetu, a wraz z nim – życiodajnej informacji. „W czasie wojny rozszerzają się funkcje miejsc zgromadzeń, punktów przesiadkowych, przejść granicznych, centrów logistycznych, magazynów, a nawet pustostanów. Przestrzenie które na co dzień służą nam do konkretnych celów, w sytuacji kryzysowej, wraz z ogromnym przepływem ludzi i towarów, wykorzystujemy w dużo większej, trudnej do przewidzenia skali” – zauważają kuratorzy z NIAiU. Autorki i autorzy zaproszeni do tego wydania „Autoportretu” opowiadają historie czasu wojny, które dają nadzieję i krzepią (bez lukrowania rzeczywistości). Mieszają się w nich entuzjazm i wyczerpanie, znój codzienności i inwencja, a kluczową rolę odgrywają ludzkie relacje, zaangażowanie i współdziałanie.
Nagranie dofinansowane ze środków MKIDN, Fundusz Promocji Kultury