Gościem 17. odcinka podcastu „Nie tylko o prawach człowieka” jest red. Ewelina Karpacz-Oboładze. Rozmawiamy o misji publicznej Polskiego Radia, znaczeniu reportażu radiowego oraz o cenzurze – w PRL oraz we współczesnej Polsce. Red. Karpacz-Oboładze przez wiele lat była związana ze Studiem Reportażu i Dokumentu Polskiego Radia, przygotowała ponad 200 reportaży radiowych. Była laureatką licznych nagród dziennikarskich (w tym "Srebrnego Melchiora", "Złotego Mikrofonu" oraz nominacji do Prix Italia). Prowadzi zajęcia "Dokument radiowy i sztuka realizacji dźwięku" na Wydziale Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii UW. Współpracuje z Radiem 357. 

Rozmawiamy o drodze zawodowej Pani Redaktor oraz o realizacji własnych pasji w Studiu Reportażu i Dokumentu Polskiego Radia. Zastanawiamy się nad misją publiczną wypełnianą przez reportaż radiowy oraz dlaczego tego typu działalność tylko w sposób szczątkowy może być realizowana przez media komercyjne (czy podcasty). Pani Redaktor opowiada jak Studio Reportażu i Dokumentu stało się instytucją kultury, jak kolejne pokolenia mogły budować nowy dorobek na ramionach gigantów. Wspominamy mistrzów - Adama Wielowieyskiego, Eugeniusza Rudnika, Annę Semkowicz, Janinę Jankowską oraz Irenę Piłatowską-Mądry. 

Pytam się o cenzurę w Polskim Radio. Czy słowa jej koleżanki redakcyjnej Olgi Mickiewicz-Adamowicz są prawdziwe: "Postępuje cenzura, tematy niewygodne dla władzy są zdejmowane z anteny albo nie dopuszcza się do ich realizacji. Nie zaprasza się gości, którzy są krytyczni wobec władz radia, wobec władzy. Ogranicza się obecność słuchaczy na antenie ze strachu przed tym, że powiedzą oni coś niewygodnego. Reportaż w Polskim Radiu traci na znaczeniu. Przerwane zostały pewne tradycje, zniszczony dorobek, na który ciężko pracowaliśmy latami. Zniszczona została Trójka. Niszczeje też Studio Reportażu, które funkcjonuje w szczątkowy, okaleczony sposób." Rozważamy na ile współczesna cenzura jest podobna do tej z czasów ul. Mysiej. 

Pani Redaktor tłumaczy co robiła 15 maja 2020 r. - w czasie ostatniego notowania Listy Przebojów Programu Trzeciego, a także jak wyglądało jej rozstanie z Polskim Radio. Pytam się także dlaczego odejście z mediów publicznych nastąpiło tak późno, skoro przemiany i upolitycznienie Polskiego Radia były oczywiste już od 2016 r. 

Czy Studio Reportażu i Dokumentu przetrwa? Czy też została przerwana nić kontynuacji i nie będzie już powrotu do przeszłości? Odpowiedzią na te pytania (a także niezwykle ciekawą anegdotą z udziałem Leonarda Cohena) kończy się rozmowa.