Een roman vol liefde en intrige, spelend in het elfde-eeuwse islamitische Spanje, viel goed bij Nederlandse uitgevers. Tot bleek dat de auteur, de jonge Marokkaans-Nederlandse vrouw Sadiqa Almakhadie, niet bestond. Achter het pseudoniem ging Joris van Os schuil, een witte man van middelbare leeftijd. De uitgeverij, die eerder nog enthousiast was, liet hem vallen als een baksteen.
Zijn boek — De Stad van 1000 verzen — was op dat moment al af en geredigeerd. Zo beschrijft Van Os de affaire in zijn essay voor het magazine van het Financieel Dagblad. De uitgever noemt zijn verhaal “tendentieus en selectief”. In de podcast Achter de Ophef spraken we met deze ‘eerlijke bedrieger’ — de vertaling van Sadiqa Almakhadie. Het werd een gesprek over een spiegelpaleis waarin waarheid en verzinsel niet makkelijk van elkaar te onderscheiden zijn. Een wereld waarin romans niet ophouden bij het omslag, en pseudoniemen zich vermommen als andere pseudoniemen.
Was het bedrog? Een stunt? Marketing? Een aanklacht
En passant ging het ook nog over de bereidheid tot geloven, over het recht om slechte romans te schrijven, over acteurs die hun rol moeten zijn, over Sneeuwwitje, en over de vraag of Lale Gül, die wél onder haar eigen naam schrijft, haar groep eigenlijk wel representeert.