سعدی اَفشار از آخرین بازماندگانِ کاربَلدِ نسل سیاه‌بازان نمایشِ روحوضی‌ست؛ نسلی که هنرش در جنجالِ هنر مُدرن به پستو رفت و در صحنه‌ی تاریکِ تنهایی‌هایش باقی‌ماند. نسلی که مجال نیافت تا با مُبارکی به نسل‌های بعدی، خندیدنِ بی‌غل‌وغش را اَرزانی کند. امّا سعدی اَفشار با همه‌ی سیاهی‌های روزگارش، تا نفَس داشت مُبارک بود، مُبارک شد و مُبارک ماند. موسیقی‌ها: تیتراژ اول: پگاه / علی صادقیان نوای زنبورک / نیما مُحّبی کِرشمه / فرامرز پایور زرد ملیجه / ابوالحسن صبا شرق اندوه، سیاه مشق تار / کیوان ساکت ضربی سیاه / مرتضی احمدی لبخند ماه، لعل / مسعود هراتیان هم‌نوازی ویولون‌سل و پیانو / آدام هورست شانزلیزه / آزاده مهدوی آزاد رقص خیال / مهدی وجدانی تکنوازی کمانچه / محمد زرین‌مهر تیتراژ پایانی: فرار بزرگ / امین هنرمند