ในความเชื่อของพุทธศาสนา ‘สุรา’ ถือเป็นเครื่องดื่มมึนเมาที่ควรงดเว้นตามหลักศีลข้อที่ 5 จึงไม่แปลกใจที่วันสำคัญทางพุทธศาสนาเวียนมาคราใด ร้านสะดวกซื้อไปจนถึงร้านขายของชำประจำหมู่บ้านจะต้องติดประกาศห้ามขายสุราตัวโตๆ ในเมื่อปุถุชนคนธรรมดาควรงดเว้น ยิ่งไม่ต้องสืบว่าพระสงฆ์ผู้อยู่ใต้ร่มกาสาวพัสตร์ต้องอยู่ให้ห่างจากน้ำเมาเพียงใด . อย่างไรก็ดี ในบริบทวัฒนธรรมของศาสนาอื่นๆ อย่างศาสนาคริสต์ เครื่องดื่มจำพวกแอลกอฮอล์ เช่น ‘เบียร์’ กลับมีบทบาทสำคัญต่อวิถีชีวิตในหมู่นักบุญเบเนดิกต์ ในฐานะเครื่องดื่มที่ให้พลังงาน และสามารถถนอมไว้ดื่มในช่วงที่น้ำสะอาดขาดแคลน ดังนั้นเบียร์รสนุ่มละมุนลิ้น ณ ทศวรรษ 1360 จึงไม่ได้มาจากชาวบ้านรายใด แต่มาจากฝีมือบาทหลวงที่ตั้งโรงต้มและบ่มเบียร์ในรั้วอาราม จากทำดื่มเองสู่การจำหน่าย พร้อมกับเผยแพร่ความรู้เรื่องฮอปส์ซึ่งเป็นวัตถุดิบสำคัญในการทำเบียร์ . เหตุใดการบ่มเบียร์ที่เป็นเครื่องดื่มมึนเมาจึงไม่ผิดต่อหลักศาสนาคริสต์ และความรู้เรื่องการทำเบียร์จากสาธุคุณในอดีตได้กลายมาเป็นรากฐานของอุตสาหกรรมเบียร์ได้อย่างไรนั้น เราขอชวนมาล้อมวงฟังคำตอบไปพร้อมกันได้ในรายการพอร์ดแคสต์ทรัพย์คัลเจอร์ EP.12